Guillermo del Toro weet ons als vele jaren telkens weer te verrassen met originele en beklijvende horror en sciencefiction films. ‘Crimson Peak’ werd geschreven door del Toro en Matthew Robbins, en belooft volgens de foto’s en trailers die ik zag een fantastische gotische griezelprent te zijn. Op de omslag van dit officiële boek van de film staat een citaat van Stephen King: ‘Beeldschoon en angstaanjagend… een zinderende ervaring.’ Ik durf te hopen dat dit was nadat King de film zag, want helaas blijkt de roman noch zinderend noch angstaanjagend. De schrijfster, Nancy Holder, pleegde enkele op zichzelf staande horrorromans in de jaren ’90, waarna ze zich toelegde op tientallen romans voor een jonger publiek, gebaseerd op YA TV-horror reeksen zoals ‘Buffy the Vampire Slayer’, ‘Angel’, e.d. De 10-jarige Edith Cushing wordt na het overlijden van haar moeder in Buffalo, New York in 1886, voor de eerste keer geconfronteerd met het spook van haar moeder die Edith verwittigd dat ze nooit naar Crimson Peak mag gaan. De akelige verschijning (bij haar dood was mama door haar ziekte verandert in een zwart uitgeteerd monster) bezorgt het kind een blijvend trauma dat ze niet kan verwerken. Nu in 1901 is Edith opgegroeid tot een mooie jongedame van 25 jaar, die besloten heeft schrijfster te worden om de spookverschijningen uit haar systeem te weren. Edith maakt kennis met Sir Thomas Sharpe, een Britse baronet, die met zijn zuster Lady Lucille in Amerika is om bij Ediths vader financiële hulp te zoeken voor een mijnbouwproject, de automatisering van het ontginnen van de rode klei op zijn domein in Engeland. Thomas heeft een oogje op Eunice, de zus van Edith, maar verkiest plots het gezelschap van Edith, wat niet naar de zin is van haar jeugdvriend Alan die al jaren heimelijk verliefd is op haar. Ediths vader ontdekt iets uit het verleden van Sir Thomas en weigert zijn samenwerking. Kort daarop wordt hij vermoord, vermomd als een ongelukkige val. Edith is als betoverd door Thomas’ charme en zijn lovende woorden voor haar schrijfsels, huwt hals over kop met hem en volgt hem en zijn zus naar zijn landgoed in Engeland. Ook daar ziet ze macabere verschijningen die blijkbaar niemand anders ziet. Thomas en Lucille hebben blijkbaar veel duistere geheimen, maar helaas maakt het bovennatuurlijke al vlug plaats voor menselijke monsters. Edith ontdekt te laat dat het huis Crimson Peak genoemd wordt omwille van de rode klei die uit de grond komt en het letterlijk als in een zee van bloed doet staan. Het huis krijgt een eigen stem in het boek, een identiteit die de lezer rechtstreeks aanspreekt en hem inzicht geeft in de gedragingen en motivaties van de inwoners. Zo ontdekken we al heel vlug dat broer en zus alleen op het geld van Edith uit zijn, en op geen dode min of meer kijken. Naarmate Edith de geheimen van Crimson Peak ontwart wordt het een demonisch kat en muis spel met haar eigen leven als inzet. De plot is best leuk, weinig verrassend, maar degelijk in elkaar geknutseld. Helaas heeft de schrijfster ervoor gekozen dit boek neer te pennen als geschreven door een 19e eeuwse Victoriaanse schrijfster. Elk kledingsstuk, elk voorwerp wordt tot in het kleinste irriterende detail beschreven. Elke innerlijke kwelling, elke emotie of twijfel wordt enorm uitvergroot en uitgesponnen in lange monologen purper proza, het leest als een 19e eeuws damesromannetje met wat spoken, bloed en moorden. Je krijgt constant de neiging enkele pagina’s over te slaan om te zien of er eindelijk nog wat gaat gebeuren. Zelfs de finale confrontatie, met veel hakken en steken met bijlen en messen, blijft maar doorgaan tot je denkt, nu gaat er toch eindelijk eentje het loodje laten. Zelfs de identificatie met het huis als bovennatuurlijke entiteit leest enorm artificieel. Ik kijk uit naar de film, maar deze roman is een gemiste kans, tenzij je een voorkeur hebt voor ‘authentiek gotisch geschreven werk’. Eddy C. Bertin (2½)
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2016
Categories
All
|