In ‘Angelfall’ lazen we hoe de zeventienjarige Penryn zes weken na de apocalyps, waarin engelen de menselijke beschaving wisten omver te werpen, beslist om haar huis in Silicon Valley achter te laten. Ook mee: haar schizofrene moeder en gehandicapt zusje, Paige. Onderweg ontmoeten ze Raffe (de engel Rafaël), wiens vleugels na een gevecht met een aantal soortgenoten worden afgeknipt. Een van de winnaars ontvoert Paige, maar Raffe zelf voegt zich bij het gezelschap en al snel lijkt er een romance te bloeien tussen hem en Penryn. Het duo weet een groepje vrijheidsstrijders om de tuin e leiden en komt uiteindelijk terecht in een engelenclub, waar Raffe een aanbod krijgt om zijn vleugels te laten herstellen. Ondertussen vindt Penryn haar zus terug tussen een hoop lijken in een donker ondergronds complex waar de engelen verontrustende experimenten aan het uitvoeren zijn. Ook Paige is slachtoffer gevallen aan die duistere praktijken: ze heeft nu vlijmscherme tanden, is in staat om te lopen en is enorm sterk geworden. Ondertussen is Raffe in de val gelopen: hij heeft demonenvleugels gekregen, maar de verantwoordelijken – de kwaadaardige Beliel en meesterbrein Uriel – weten te ontkomen. Penryn geraakt echter gestoken door een van de wezens waarop de engelen aan het experimenteren waren en blijft geparalyseerd achter terwijl Raffe, die denkt dat ze dood is, wegvliegt. ‘Penryn en de nieuwe wereld’ (oorspronkelijke titel: ‘World After’) gaat verder waar ‘Angelfall’ eindigde, met Penryn en haar familie in een truck. Penryn is nog steeds verlamd, maar is zich bewust van wat er zich rond haar afspeelt. Het nieuwe voorkomen van haar zusje blijkt echter voor nog meer problemen te zorgen: een groepje mensen vindt haar een monster en ontvoert haar, maar niet voordat de hele situatie escaleert in een ware slachting. Penryn gaat in San Francisco op zoek naar Paige en ontdekt dat er iets heel vreemds aan de hand is: de straten zijn leeg en ook binnenin is er niemand meer te vinden. Naarmate het verhaal vordert, komt ze steeds meer te weten over de geheime plannen van de engelen, terwijl elders Raffe op zoek gaat naar zijn vleugels om zijn leidersplaats tussen zijn eigen soort eindelijk te kunnen innemen. Google Susan Ee en ‘Angelfall’ even, en je ziet dat deze boekenreeks van Susan Ee ongemeen populair is bij bakvisjes en andere jonge dames. De romantiek tussen hoofdpersonages Raffe en Penryn vormt daar een reden voor, maar er is meer aan de hand: vooral de ‘vlotte’ (zeg maar ‘simpele’) schrijfstijl van Ee en de toegankelijkheid van het verhaal, dat nochtans behoorlijk donker is, hebben ervoor gezorgd dat de reeks het erg goed heeft gedaan. Dat het verhaal vol actie zit en Ee er een goed tempo op nahoudt, staat buiten kijf. Toch gebeurt er eigenlijk niet zoveel tot je al driekwart van het boek uit hebt, waarna ‘Penryn en de nieuwe wereld’ met een extra dosis actie en plotwendingen naar haar voorganger, ‘Angelfall’ begint te neigen. Jammer genoeg is dat niet de enige manier waarop dit vertelsel daarop lijkt, want eigenlijk is de verhaallijn in grote lijnen identiek aan die van ‘Angelfall’: Penryns zusje wordt ontvoerd en ze gaat op zoek. Het is weinig inventief van een auteur die een wereld heeft bedacht waar om elke hoek wel een avontuur op de loer kan liggen. Dat Ee misschien wat verlegen zat om ideeën, zou overigens ook kunnen verklaren waarom zoveel wordt verteld in dromen en flashbacks. Hoewel Raffe deze keer pas echt van de partij is tijdens het laatste kwart van dit boek, daagt hij voortdurend op in dromen die Penryn toegezonden krijgt via zijn als teddybeer vermomde (!) magische zwaard. Het voelt allemaal wat gemakkelijk aan, want Ee doet (te) vaak een beroep op dit soort deus ex machina om Penryn te voorzien van informatie en ideeën. Spijtig, want het feit dat ze zelf schrik heeft van haar zusje en er een moeilijke relatie met haar moeder op nahoudt, had zeker beter kunnen uitgewerkt worden. Net als de hele wereld, trouwens, want ook de engelenmythologie wordt nauwelijks uitgewerkt. Een gemiste kans. Dirk Vandereyken (2)
0 Comments
‘Drakentovenaar’ opent met Sihiri, een Magiezuiger die is gevangen door een tovenaar. Sihiri heeft echter al snel door dat de man niet zoveel weet van haar soort. Er wordt immers gedacht dat Magiezuigers uitgeroeid zijn en zijzelf heeft zich honderden jaren lang verborgen gehouden. Wanneer de tovenaar een kapitale fout begaat door Sihiri te laten verzwelgen in de vlammen van zijn vuurdraak, weet ze die magische energie op te zuigen en de kleuren van haar omgeving aan te nemen. Net op dat moment wordt het onderkomen van de tovenaar en zijn soortgenoten echter overrompeld door mensen en moet Sihiri zich laten meedrijven met de stroom vluchtelingen terwijl die naar de bergen trekken, verder naar het Zuiden toe, waar het Vuur steeds verder aan het oprukken is… Het is de epiloog van dit vervolg op ‘Drakenkoningin’, dat in 2013 werd uitgebracht door Luitingh Fantasy nadat de Vlaamse auteur An Janssens met haar oorspronkelijke manuscript een schrijfwedstrijd van die uitgeverij had gewonnen. Toch wordt het verhaal van Thala, de dochter van de tirannieke koningin die zich inschreef voor een wedstrijd om de heerschappij van haar moeder te doorbreken, nauwelijks verdergezet. Dat komt omdat ‘Drakentovenaar’ zich tegelijkertijd met ‘Drakenkoningin’ afspeelt, maar dan aan de andere kant van de Grote Muur. Na de epiloog springen we zevenhonderd jaar vooruit. Terwijl we al weten dat het in het Noorden behoorlijk kil is, heerst er in het Zuiden al zevenhonderd jaar lang – sinds het magische experiment dat voor de meteorologische ommekeer heeft gezorgd – een verzengende hitte. Het is er zo warm dat de mensen er in uitgebreide grottencomplexen wonen. Onder hen ook Var, de zoon van een rebellenleider die er alles aan wil doen om de tovenaarsprinses te ontvoeren. Zijn doel is duidelijk: de koninklijke familie chanteren, zodat ze de Grote Muur laten vallen en de weg naar het noorden kan geopend worden. We leren ook Nevsemir (of gewoon ‘Mir’) kennen, een Buiger die twee tovenaars als ouders heeft en pijn kan veroorzaken. Tenslotte wordt het verhaal ook verteld vanuit het oogpunt van Zia, de kleine zus van Var. Natuurlijk gaan er allerlei dingen mis met Vars plan. Hij wordt gedwarsboomd door de Magiezuiger die nu bekend is als de Buigmoeder. Zij kan de gedachten van anderen beïnvloeden en dat zorgt voor de nodige gespannen toestanden. Echt originele verhaalstructuren zijn nog moeilijk te bedenken en wie aandachtig leest, zal wellicht de invloeden van ‘A Song of Ice and Fire’ (waar onder andere ‘Game of Thrones’ deel van uitmaakt) herkennen. Vooral het feit dat het verhaal geregeld van personage naar personage springt, lijkt door die fantasyreeks te zijn beïnvloed. Helaas doet Janssens dat op een minder prozaïsche manier dan George R.R. Martin. ‘Drakentovenaar’ is zeker niet slecht, maar het is zeker geen toeval dat de schrijfstijl zo vaak beschreven wordt als ‘vlot’. In dit geval is dat echter niet altijd een pluspunt, want intellectueel blijf je toch geregeld op jouw honger zitten. Dat het taalgebruik eigenlijk heel modern aanvoelt (zo wordt iemand beschreven als een ‘zak’) en grammaticaal soms een beetje vreemd aanvoelt (er is sprake van ‘ongecoördineerde mensen’, bijvoorbeeld), zorgt ervoor dat de heerlijke fantasysfeer die auteurs als Tolkien of Jack Vance moeiteloos weten te scheppen een beetje ontbreekt, ondanks het feit dat er voortdurend sprake is van magie en allerhande vreemde schepsels. Het leest allemaal een beetje te simpel en hier en daar heeft Janssens te veel toevalligheden nodig om haar verhaal te kunnen verderzetten. Het zou boeiender geweest zijn als ze haar personages wat meer aan hun lot had overgelaten en vanuit die invalshoek verder had geschreven. Ook de plotwending die je een derde voor het einde te slikken krijgt, vonden we niet echt geslaagd. ‘Drakentovenaar’ is zeker geen slechte fantasy en we mogen trots zijn dat een Vlaamse het zo ver heeft gebracht, maar het is ook nauwelijks een mijlpaal. Als introductie tot het genre is het echter wel geschikt voor jongeren, die hiermee een gemakkelijk te verteren hap, mét een extra dosis bloed en folteringen, en een alweer grijze morele ambiguïteit waar jammer genoeg geen enkel van de personages echt bij stilstaat voorgeschoteld krijgen. Dirk Vandereyken (2½) Originele Titel I Paperback I Luitingh-Sijthoff I 9024564743 I 272 blz. I Ann Janssens
|
Archives
September 2016
Categories
All
|