Toen ik deze prent in mijn lader stak vreesde ik al voor het ergste en inderdaad mijn vrees was gegrond.
Toen een zekere Amerikaanse regisseur George A. Romero eind jaren zestig de wereld shockeerde met het échte zombiefenomeen, toen ging er een nieuwe filmwereld open. Het was niet de eerste die een zombiefilm maakte maar was de eerste ‘Frankenstein’ ook geen vorm van zombiefilm?
In 1932 maakte Victor Halperin de voor ons allereerste gemaakte zombiefilm, nl. ‘White Zombie’. Jacquer Tourneur maakte in 1943 ‘I Walked With A Zombie’ en deze films komen veel interessanter over dat dit niemendalletje.
Met zijn nog steeds even schitterende, en in zwart/wit gemaakte, ‘Night Of The Living Dead’, veroorzaakte Romero een ware aardverschuiving in de filmwereld. In 1978 verscheen zijn ‘Dawn Of The Dead’ en de zombietrilogie eindigde met ‘Day Of The Dead’ dat pas in 1985 op het grote scherm terechtkwam.
Terug naar deze wouldbe zombiemovie.
Wanneer de Maan aan de hemel staat komen in enkele dorpjes in Californië de doden weer uit hun graf gekropen. Geen probleem, zo was het ook bij andere prenten. Zo ver zo goed maar er sluipen op dat moment zoveel onwaarschijnlijkheden in het scenario dat je er echt de kriebels van krijgt. Ik noem er enkele, om te lachen…
Vader met twee jonge meisjes in de auto rijden een persoon aan. Dit gebeurt uiteraard dicht bij een kerkhof en wanneer vader zijn zaklamp, die hij net heeft laten vallen, weer wilt opraken kruipt er vanuit de grond een zombie naar boven. Doodrustig blijft vaderlief en dochter naar deze gebeurtenis zitten kijken alsof ze net een snoepje zouden krijgen en pas nadat hij helemaal uit zijn graf is herrezen slaan ze op de vlucht naar een fel verlichte hut. Een fel verlichte hut, dat wakkert alleen maar de aandacht van de zombies aan. Ondertussen is Rachel, een van die twee jonge grieten, het slachtoffer van enkele zombies geworden.
We krijgen ook een politieagent te zien die tijdens het zombietumult er niet beter op vindt om een dief te klissen die met een televisietoestel aan de haal probeert te gaan. Wanneer hij op zijn afdeling aankomt, en dat ondertussen ook al een bezoek kreeg van wat bloedlustige zombies, vindt hij er niet beter op om de zijn arrestant aan een dossierkast vast te ketenen. Waarom toch, hij had best wat hulp van die dief kunnen gebruiken wanneer ook hij het slachtoffer van de zombie invasie wordt. Maar net voordat hij het hoofdgerecht van de levende doden wordt krijgt hij een telefoontje van ene Barbara, een rok gespeeld door veteraan actrice Shirley Jones. Nu blijkt die dame zijn vroegere lerares te zijn geweest en ze voeren hier blijkbaar een sociaal gesprek… terwijl de monsters haar woning bestormen. Wat een larie. In die woning bevindt zich ook nog Birdy, gespeeld door de huidige madame Neil Young Daryl Hannah en ook hier was het weer even lachen. “Moeder, blijf niet bij het raam staan, dat is veel te gevaarlijk en zij plaatst haar moeder net op een metertje afstand van dat venster. Ja zeg, waar ben, je dan mee bezig…
Enfin voor mij alle redenen om dit filmpje uit mijn lader te halen en het in de mand van niet interessante films’ te werpen.
Sorry, meneer Gulager, die ook nog ‘Feast’ en ‘Piranha 3DD’ maakte, ook zo’n twee ondingen.
Wat mij nog het meest verwonderd is dat dit soort films nog kapitalen vinden om dit soort nonsens te blijven maken en dat een groot componist als Alan Howarth zich tendienste zet voor dit wansmakelijk opgevoerd theatertje. En met wansmakelijk bedoel ik zeker niet de zombiestoestanden want dat lijkt me wel het punt te zijn waaraan veel aandacht werd besteed. Hoogstwaarschijnlijk ging het merendeel van het budget naar de opmaak van de zombies maar ook naar de bankrekening van de componist.
Toen een zekere Amerikaanse regisseur George A. Romero eind jaren zestig de wereld shockeerde met het échte zombiefenomeen, toen ging er een nieuwe filmwereld open. Het was niet de eerste die een zombiefilm maakte maar was de eerste ‘Frankenstein’ ook geen vorm van zombiefilm?
In 1932 maakte Victor Halperin de voor ons allereerste gemaakte zombiefilm, nl. ‘White Zombie’. Jacquer Tourneur maakte in 1943 ‘I Walked With A Zombie’ en deze films komen veel interessanter over dat dit niemendalletje.
Met zijn nog steeds even schitterende, en in zwart/wit gemaakte, ‘Night Of The Living Dead’, veroorzaakte Romero een ware aardverschuiving in de filmwereld. In 1978 verscheen zijn ‘Dawn Of The Dead’ en de zombietrilogie eindigde met ‘Day Of The Dead’ dat pas in 1985 op het grote scherm terechtkwam.
Terug naar deze wouldbe zombiemovie.
Wanneer de Maan aan de hemel staat komen in enkele dorpjes in Californië de doden weer uit hun graf gekropen. Geen probleem, zo was het ook bij andere prenten. Zo ver zo goed maar er sluipen op dat moment zoveel onwaarschijnlijkheden in het scenario dat je er echt de kriebels van krijgt. Ik noem er enkele, om te lachen…
Vader met twee jonge meisjes in de auto rijden een persoon aan. Dit gebeurt uiteraard dicht bij een kerkhof en wanneer vader zijn zaklamp, die hij net heeft laten vallen, weer wilt opraken kruipt er vanuit de grond een zombie naar boven. Doodrustig blijft vaderlief en dochter naar deze gebeurtenis zitten kijken alsof ze net een snoepje zouden krijgen en pas nadat hij helemaal uit zijn graf is herrezen slaan ze op de vlucht naar een fel verlichte hut. Een fel verlichte hut, dat wakkert alleen maar de aandacht van de zombies aan. Ondertussen is Rachel, een van die twee jonge grieten, het slachtoffer van enkele zombies geworden.
We krijgen ook een politieagent te zien die tijdens het zombietumult er niet beter op vindt om een dief te klissen die met een televisietoestel aan de haal probeert te gaan. Wanneer hij op zijn afdeling aankomt, en dat ondertussen ook al een bezoek kreeg van wat bloedlustige zombies, vindt hij er niet beter op om de zijn arrestant aan een dossierkast vast te ketenen. Waarom toch, hij had best wat hulp van die dief kunnen gebruiken wanneer ook hij het slachtoffer van de zombie invasie wordt. Maar net voordat hij het hoofdgerecht van de levende doden wordt krijgt hij een telefoontje van ene Barbara, een rok gespeeld door veteraan actrice Shirley Jones. Nu blijkt die dame zijn vroegere lerares te zijn geweest en ze voeren hier blijkbaar een sociaal gesprek… terwijl de monsters haar woning bestormen. Wat een larie. In die woning bevindt zich ook nog Birdy, gespeeld door de huidige madame Neil Young Daryl Hannah en ook hier was het weer even lachen. “Moeder, blijf niet bij het raam staan, dat is veel te gevaarlijk en zij plaatst haar moeder net op een metertje afstand van dat venster. Ja zeg, waar ben, je dan mee bezig…
Enfin voor mij alle redenen om dit filmpje uit mijn lader te halen en het in de mand van niet interessante films’ te werpen.
Sorry, meneer Gulager, die ook nog ‘Feast’ en ‘Piranha 3DD’ maakte, ook zo’n twee ondingen.
Wat mij nog het meest verwonderd is dat dit soort films nog kapitalen vinden om dit soort nonsens te blijven maken en dat een groot componist als Alan Howarth zich tendienste zet voor dit wansmakelijk opgevoerd theatertje. En met wansmakelijk bedoel ik zeker niet de zombiestoestanden want dat lijkt me wel het punt te zijn waaraan veel aandacht werd besteed. Hoogstwaarschijnlijk ging het merendeel van het budget naar de opmaak van de zombies maar ook naar de bankrekening van de componist.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
alfons maes 2
Met dank aan E.I.C.