|
Het verhaal
Al jarenlang weten de vampiers van Bon Temps dankzij het synthetische True Blood samen te leven met de mensen die daar wonen. Ondanks de nodige strubbelingen, occasionele moordende bloedzuigers en semi-religieuze vampierensekten leek daar weinig verandering in te komen omdat de meeste vampiers niet belust waren op het doden van zoveel levende wezens als mogelijk. Nu het Hep-V-virus is uitgebroken en grote aantallen besmette nachtelijke jagers heeft veranderd in bloeddorstige monsters, liggen de kaarten echter anders. Na een nachtelijke aanval door zieke vampiers die in de dood van verschillende belangrijke dorpsfiguren resulteert, vaardigt gedaantewisselaar Sam Merlotte (Sam Tremmell) – nu burgemeester van Bon Temps – een lichtjes controversieel edict uit: elke vampier zal vanaf nu een specifieke mens die niet is besmet door het virus beschermen. In ruil daarvoor zal die mens hem of haar voorzien van bloed. Het plan lijkt te werken, maar elk van de bekende gezichten heeft ook andere problemen. Sookie Stackhouse (Anna Paquin) wordt nog steeds verscheurd tussen haar afkomst als halve fee, terwijl haar ex, Bill Compton (Stephen Moyer) worstelt met het feit dat Sookie alweer een nieuw liefje heeft gevonden (de weerwolf Alcide). Arlene Fowler (Carrie Preston) wordt samen met enkele anderen ontvoerd door een aantal besmette vampiers, Eric Northman (Alexander Skarsgård) blijkt eveneens besmet te zijn met Hep-V, Jessica (Deborah Ann Wolf) probeert boete te doen voor de feeën die ze in een bloeddorstige bui heeft vermoord, Pam (Kristin Bauer van Straten) haalt haar banden met Eric aan en Andy Bellefleur (Chris Bauer) twijfelt of hij zijn vriendin ten huwelijk moet vragen… Bespreking We schreven het al in onze bespreking van het zesde seizoen: True Blood was ooit een frisse, baanbrekende serie die de weg effende voor latere horrorreeksen als The Walking Dead, Bates Motel, American Horror Story, The Vampire Diaries en – met een beetje goede wil – zelfs Hannibal. De bewerking van de romanreeks Sookie Stackhouse Mysteries was niets minder dan een originele, moderne, eigenzinnige en lichtjes gestoorde kijk op vampiers en andere stedelijke monsters die vooral schatplichtig was aan de boeken van Anne Rice en het rollenspel Vampire: The Masquerade. Vooral het eerste en het derde seizoen lieten een diepe indruk na, al werden sommige personages na een tijdje wel irritant. De eeuwig twijfelende Sookie en Tara Thornton (Rutina Wesley) waren daar misschien wel de exponent van. Naarmate de serie vorderde, werden ook de verhaallijnen absurder, al vonden we met name het zesde seizoen toch nog erg genietbaar. |
In dit laatste, zevende seizoen stonden de scenaristen echter voor een schier onmogelijke taak: een hoop subplots afsluiten en de personages tot een langverwachte maturiteit brengen.
True Blood heeft altijd wel doen denken aan een metafoor voor politiek protest, feminisme en homorechten, maar draaide eigenlijk vooral rond de (al dan niet menselijke) seksualiteitsbeleving. Hoewel daar nog steeds sporen van terug te vinden zijn in deze afsluitende jaargang, lijkt de dieperliggende betekenis achter de seksscènes deze keer in veel gevallen wel wat weggevallen te zijn – iets wat vooral duidelijk wordt in een gratuite scène waarin Jason Stackhouse (Ryan Kwanten), die overigens misschien wel het meest evolueert van iedereen, een erotische droom heeft over Eric. Dat trucje hebben de scenaristen echter al eens uit de mouwen geschud, waardoor de scène helemaal niet zo effectief meer is.
Wat er ook van zij, de dood van verschillende hoofdpersonages zorgt voor een ietwat gemakkelijke manier om sommige verhaallijnen af te sluiten, maar is toch welkom. Ook het feit dat de aanwezigheid van mensen uit andere steden in Bon Temps zoveel weerstand oproept van de inwoners, is eigenlijk behoorlijk intrigerend – net als Sunnydale in Buffy the Vampire Slayer heeft het stadje vooralsnog immers in een soort vacuüm doorgebracht en het is bijna begrijpelijk om te ontdekken dat vreemdelingen als een haast grotere potentiële bedreiging worden aanzien dan de vampiers die er al wonen. Een aantal subplots krijgen overigens verrassende wendingen die we enkel kunnen toejuichen. Jasons ontwikkeling en de hilarische terugkeer van religieuze fanaticus annex knappe slechterik Sarah Newlin (Anna Camp) zijn enorm leuk om te volgen, terwijl ook Jessica krijgt wat haar toekomt (al gebeurt dat een beetje onhandig). De vuilbekkende Pam en de veel kalmere Eric zijn zoals altijd boeiend om te volgen en ook Lafayette maakt zijn eigen cirkel rond.
True Blood heeft altijd wel doen denken aan een metafoor voor politiek protest, feminisme en homorechten, maar draaide eigenlijk vooral rond de (al dan niet menselijke) seksualiteitsbeleving. Hoewel daar nog steeds sporen van terug te vinden zijn in deze afsluitende jaargang, lijkt de dieperliggende betekenis achter de seksscènes deze keer in veel gevallen wel wat weggevallen te zijn – iets wat vooral duidelijk wordt in een gratuite scène waarin Jason Stackhouse (Ryan Kwanten), die overigens misschien wel het meest evolueert van iedereen, een erotische droom heeft over Eric. Dat trucje hebben de scenaristen echter al eens uit de mouwen geschud, waardoor de scène helemaal niet zo effectief meer is.
Wat er ook van zij, de dood van verschillende hoofdpersonages zorgt voor een ietwat gemakkelijke manier om sommige verhaallijnen af te sluiten, maar is toch welkom. Ook het feit dat de aanwezigheid van mensen uit andere steden in Bon Temps zoveel weerstand oproept van de inwoners, is eigenlijk behoorlijk intrigerend – net als Sunnydale in Buffy the Vampire Slayer heeft het stadje vooralsnog immers in een soort vacuüm doorgebracht en het is bijna begrijpelijk om te ontdekken dat vreemdelingen als een haast grotere potentiële bedreiging worden aanzien dan de vampiers die er al wonen. Een aantal subplots krijgen overigens verrassende wendingen die we enkel kunnen toejuichen. Jasons ontwikkeling en de hilarische terugkeer van religieuze fanaticus annex knappe slechterik Sarah Newlin (Anna Camp) zijn enorm leuk om te volgen, terwijl ook Jessica krijgt wat haar toekomt (al gebeurt dat een beetje onhandig). De vuilbekkende Pam en de veel kalmere Eric zijn zoals altijd boeiend om te volgen en ook Lafayette maakt zijn eigen cirkel rond.
|
Het meest problematische is de manier waarop de relatie tussen Sookie en Bill zich naar het einde van de serie toewerkt. We kunnen weinig verklappen zonder teveel spoilers op te dissen, maar laten we gewoon zeggen dat Sookie voor een wel heel moeilijk dilemma komt te staan… dat eigenlijk niet echt een dilemma zou moeten zijn. Veel kijkers hebben altijd al gezegd dat Bills beweegredenen een wel heel erg egoïstisch kantje hebben en dat lijkt nu ook finaal bevestigd te worden. De manier waarop hij zich in de laatste paar afleveringen gedraagt, zou moeten ingegeven worden door liefde, maar is zo bepalend dat het moeilijk is om je niet af te vragen of we vanaf het begin allemaal bedot zijn. Dat Bill zélf gelooft dat hij van Sookie houdt, denken we eigenlijk wel. Dat hij Sookie voor de keuze zou stellen die hij hier aanbiedt, is echter moeilijker te slikken en dat geldt evenzeer voor haar beslissing. Tel daarbij een slotscène die ons alweer verder de tijd ingooit (de sprong van zes maanden in het vorige seizoen was ook al geen succes) en die véél te traditioneel is voor een serie als True Blood en je begrijpt waarom we toch met een enigszins onvoldaan gevoel achterblijven.
Extra’s Het enige bonusmateriaal op deze dvd-set is True Blood: A Farewell to Bon Temps, een special van 27 minuten die oorspronkelijk net voor de laatste jaargang te zien was werd uitgezonden. Het is weinig, maar wat er te zien is, is wel steengoed en dat heeft alles te maken met het feit dat we de meeste reguliere acteurs samenzitten met bedenker Alan Ball en met Brian Buckner om te praten over de reeks, hun favoriete momenten, hoe ze gecast werden, enzovoort. Zo komen we te weten dat Buckner schrik had dat een bekende actrice als Anna Paquin te bekend was voor de rol als Sookie en er nooit mee zou instemmen om haar lokken blond te verven. Ook tal van andere weetjes, zoals het feit dat Alexander Skarsgård oorspronkelijk auditie had gedaan voor de rol van Bill en dat de sterfscène van Erics mentor Godric (Allan Hyde) in slechts 15 minuten moest gefilmd worden (wegens een opkomende zon), zijn erg interessant. Acteur Stephen Moyer horen praten met zijn echte Britse accent is het bekijken van A Farewell to Bon Temps op zich al waard, alleen jammer dat we niet meer extra’s krijgen. |
|
|
TECHNISCHE FICHE
Dirk Vandereyken (3½)
Meer info: Warner Brothers |
ARTISTIEKE FICHE
|