De opzet van Mockingbird is eenvoudig: een gelukkig getrouwd koppel en een alleenstaande studente ontvangen afzonderlijk van elkaar een camera. Hen wordt opgedragen te blijven filmen, of het wordt dolle pret met hun ingewanden, die wel eens eigen gemaakt zouden kunnen worden door een Jackson Pollock-imitator. Dat levert twee opgejaagde verhalen op binnen wat we toch ondertussen al het genre van de found footage-(horror)film mogen noemen (soms een goeie stijlkeuze, vaak puur vanwege budgettaire redenen). De film wordt nog interessanter door een derde verhaallijn: we volgen ook relatief asympathieke loser Leonard, die wijsgemaakt wordt dat hij meespeelt in een spel waarmee hij $ 10 000 kan winnen. Hij moet een clownskostuum aantrekken en verschillende vernederende handelingen ondergaan. Of en hoe de drie verhalen zullen verbonden worden, da's de ham-en-eivraag.
Eerlijk is eerlijk: Mockingbird is zeker sfeervol. De regen valt met bakken naar beneden (een vraag die je je daarbij kan stellen is wel waarom Leonards make-up niet helemaal uitloopt: het was niet alleen realistischer geweest, maar hij had er ook enger uitgezien), er wordt goed met licht gewerkt (vooral dan de juist getimede lichtflitsen), en enkele je-ziet-het-bijna-maar-niet-helemaal-shots werken zeker goed.
Het acteerwerk is ook bovengemiddeld, al zijn de rollen niet ideaal geschreven. De interacties tussen de familieleden, bijvoorbeeld, werkt in het begin verfrissend, en alle expositie zit in de dialogen, wat altijd een pluspunt is. Even later zijn echter zowel het echtpaar als de studente herleid tot niet anders dan horrorclichés: veel gehijg, veel geween, veel gesmeek. Begrijpelijk, dat zeker, maar daardoor niets nieuws. Leonard, daarentegen, irriteert in het begin mateloos en doet heel karikaturaal aan, maar blijkt uiteindelijk nog het meest interessante personage te zijn, en tegen het einde begin je je af te vragen: waarom draaide niet de hele film rond deze uiteindelijk toch charmante randfiguur? Het had Mockingbird misschien wel heel wat interessanter, of toch origineler gemaakt. Bovendien vertraagt de film geregeld ten gevolge van het wisselen tussen verhaallijnen.
Het grootste probleem is eigenlijk dat ondanks de positieve elementen die de film zeker heeft, Mockingbird vooral niet angstaanjagend genoeg is. Het enge-clown-gegeven is alvast te afgezaagd geworden binnen het horrorgenre, net zoals het gebruik van found footage. De introductie duurt veel te lang (zeker gezien de beperkte expositie die erin zit), en je blijft te lang op je honger zitten alvorens de pret begint. Het had ook geholpen als we wat meer meeleefden met de personages. Leonard is het meest uitgeschreven, maar krijgt te weinig ruimte om zich te ontwikkelen.
De grootste boosdoener wat betreft gebrek aan spanning is vooral toch dat veel dingen te ontastbaar blijven: er is geen duidelijke antagonist, geen bruut fysiek geweld, geen pijn, maar vooral een beetje bang maken. Er lijken ook niet per se gevolgen te bestaan voor bepaalde daden: wat als ze toch naar de politie gaan? Wat als ze toch stoppen met filmen? Er is geen voelbare dreiging, op enkele (zeer voorspelbare!) jumpscares na, en een klein slachtoffer (geen spoilers, uiteraard). Game of Thrones bewijst het perfect: kill your darlings, ook wat personages betreft. De spanning en de investering in die personages door de kijker worden er alleen maar groter door. Vaag blijven en met puur met sfeer werken kan, natuurlijk, maar dan had het wat delirischer gemogen, wat hallucinanter, wat zieker, wat meer David Lynch, wat meer Lost Highway. Misschien is Mockingbird gewoon wat te braaf?
Eerlijk is eerlijk: Mockingbird is zeker sfeervol. De regen valt met bakken naar beneden (een vraag die je je daarbij kan stellen is wel waarom Leonards make-up niet helemaal uitloopt: het was niet alleen realistischer geweest, maar hij had er ook enger uitgezien), er wordt goed met licht gewerkt (vooral dan de juist getimede lichtflitsen), en enkele je-ziet-het-bijna-maar-niet-helemaal-shots werken zeker goed.
Het acteerwerk is ook bovengemiddeld, al zijn de rollen niet ideaal geschreven. De interacties tussen de familieleden, bijvoorbeeld, werkt in het begin verfrissend, en alle expositie zit in de dialogen, wat altijd een pluspunt is. Even later zijn echter zowel het echtpaar als de studente herleid tot niet anders dan horrorclichés: veel gehijg, veel geween, veel gesmeek. Begrijpelijk, dat zeker, maar daardoor niets nieuws. Leonard, daarentegen, irriteert in het begin mateloos en doet heel karikaturaal aan, maar blijkt uiteindelijk nog het meest interessante personage te zijn, en tegen het einde begin je je af te vragen: waarom draaide niet de hele film rond deze uiteindelijk toch charmante randfiguur? Het had Mockingbird misschien wel heel wat interessanter, of toch origineler gemaakt. Bovendien vertraagt de film geregeld ten gevolge van het wisselen tussen verhaallijnen.
Het grootste probleem is eigenlijk dat ondanks de positieve elementen die de film zeker heeft, Mockingbird vooral niet angstaanjagend genoeg is. Het enge-clown-gegeven is alvast te afgezaagd geworden binnen het horrorgenre, net zoals het gebruik van found footage. De introductie duurt veel te lang (zeker gezien de beperkte expositie die erin zit), en je blijft te lang op je honger zitten alvorens de pret begint. Het had ook geholpen als we wat meer meeleefden met de personages. Leonard is het meest uitgeschreven, maar krijgt te weinig ruimte om zich te ontwikkelen.
De grootste boosdoener wat betreft gebrek aan spanning is vooral toch dat veel dingen te ontastbaar blijven: er is geen duidelijke antagonist, geen bruut fysiek geweld, geen pijn, maar vooral een beetje bang maken. Er lijken ook niet per se gevolgen te bestaan voor bepaalde daden: wat als ze toch naar de politie gaan? Wat als ze toch stoppen met filmen? Er is geen voelbare dreiging, op enkele (zeer voorspelbare!) jumpscares na, en een klein slachtoffer (geen spoilers, uiteraard). Game of Thrones bewijst het perfect: kill your darlings, ook wat personages betreft. De spanning en de investering in die personages door de kijker worden er alleen maar groter door. Vaag blijven en met puur met sfeer werken kan, natuurlijk, maar dan had het wat delirischer gemogen, wat hallucinanter, wat zieker, wat meer David Lynch, wat meer Lost Highway. Misschien is Mockingbird gewoon wat te braaf?
De opzet van de film is goed, maar had anders aangepakt moeten worden: de climax is te voorspelbaar, en halverwege de film heb je al zowat alle elementen om tot de convergentie van de verhalen in te schatten, waardoor de spanning tijdens die climax niet alleen wegvalt, maar ook is de weg naar die climax hierdoor minder dwingend. De finale ontknoping had een goeie vondst kunnen zijn (en valt niet meteen te voorspellen), maar omdat de antagonist zo onduidelijk is tijdens de film, en de motieven onduidelijk blijven, had het bij wijze van spreken eender wie kunnen zijn. Bij een meer zichtbare tegenstander was onze emotionele investering een stuk groter geweest.
De muziekkeuze laat ook wat te wensen over: er zijn een paar klassieke stukken die een belangrijke stempel drukken op enkele scènes, maar deze zijn al zo vaak in film, TV, of andere audiovisuele media ingezet dat het gebruik ervan een cliché op zich is geworden. Het gaat dan over, onder andere, Beethovens Moonlight Sonata of de Vijfde Symfonie, Mozarts Requiem, Vivaldi's Vier Seizoenen, of Griegs In the Hall of the Mountain King (die laatste speelde zelfs al een zeer prominente rol in Fritz Langs M uit 1931). De stukken zelf zijn natuurlijk onmiskenbare meesterwerken, maar waarom dan niet gekozen voor enkele mindere bekende werken met eenzelfde sfeerstempel, waardoor tenminste de originaliteit van de soundtrack een boost had gekregen?
Al bij al is Mockingbird zeker geen sléchte film. Er zitten enkele goeie visuele en narratieve vondsten in, en al irriteert het personage van Leonard initieel, toch blijft hij achteraf het meeste bij. De film is beter dan je eerst zou vermoeden, maar is vooral minder dan hij had kunnen zijn. Dat is het grootste probleem, en de reden waarom het toch geen aanrader is, en al zeker geen beklijvende prent. Misschien toch maar wachten op Mockingbird II: Leonard's Revenge?
De muziekkeuze laat ook wat te wensen over: er zijn een paar klassieke stukken die een belangrijke stempel drukken op enkele scènes, maar deze zijn al zo vaak in film, TV, of andere audiovisuele media ingezet dat het gebruik ervan een cliché op zich is geworden. Het gaat dan over, onder andere, Beethovens Moonlight Sonata of de Vijfde Symfonie, Mozarts Requiem, Vivaldi's Vier Seizoenen, of Griegs In the Hall of the Mountain King (die laatste speelde zelfs al een zeer prominente rol in Fritz Langs M uit 1931). De stukken zelf zijn natuurlijk onmiskenbare meesterwerken, maar waarom dan niet gekozen voor enkele mindere bekende werken met eenzelfde sfeerstempel, waardoor tenminste de originaliteit van de soundtrack een boost had gekregen?
Al bij al is Mockingbird zeker geen sléchte film. Er zitten enkele goeie visuele en narratieve vondsten in, en al irriteert het personage van Leonard initieel, toch blijft hij achteraf het meeste bij. De film is beter dan je eerst zou vermoeden, maar is vooral minder dan hij had kunnen zijn. Dat is het grootste probleem, en de reden waarom het toch geen aanrader is, en al zeker geen beklijvende prent. Misschien toch maar wachten op Mockingbird II: Leonard's Revenge?
|
TECHNISCHE FICHE
|
ACTEURS
|
Peter De Voecht
Met dank aan
Tinseltown
Universal Pictures
Met dank aan
Tinseltown
Universal Pictures