Het verhaal
Het New Jersey van de jaren vijftig. Tommy Devito (Vincent Piazza) vormt samen met zijn broer en hun vriend, Nick Massi (Michael Lomenda), het Variety Trio, een bandje dat – buiten een enkel hitje – het lokale niveau helaas nog niet is overstegen. Dat verandert wanneer Tommy haarkapper Frankie Castelluccio (John Lloyd Young) ontmoet en beseft dat diens uitzonderlijke falsettostem wel eens de ontbrekende schakel zou kunnen vormen die hen naar de sterren kan katapulteren. Nadat de groep ook nog eens songwriter en keyboardspeler Bob Gaudio inlijft, de naam van bowlingbaan Four Seasons overneemt en in 1962 haar eerste album uitbrengt, beginnen de successen elkaar in snel tempo op te volgen. Songs als Sherry, Big Girls Don’t Cry, Walk Like a Man, Candy Girl en Ain’t That a Shame worden absolute hits, maar toch blijft de Four Seasons een geplaagde band.
De financiële problemen van platenlabel Vee-Jay Records, persoonlijke strubbelingen, familiale beslommeringen en creatieve meningsverschillen blijken al snel een grote bedreiging te vormen voor de samenhang van de verschillende groepsleden, die het onderling niet altijd even goed met elkaar kunnen vinden.
Bespreking
Eerlijk: ondergetekende recensent is nooit een grote fan geweest van ‘jukebox musicals’. Omdat het verhaal van shows als Mama Mia, We Will Rock You en dit Jersey Boys er gewoonlijk vooral is om een rode draad te vormen doorheen het vertolken van een hoop bekende songs, voelt het hele opzet maar al te vaak wat geforceerd aan. In tegenstelling tot fantastische musicals als Phantom of the Opera, Les Misérables, Chicago, Miss Saigon of zelfs Book of Mormon en Legally Blonde, gebeurt het dan ook wel eens dat je vooral zit te wachten tot de spelers eindelijk stoppen met te praten en aan een volgende song beginnen.
Het bovenstaande euvel heeft Jersey Boys echter niet tegengehouden om het erg goed te doen bij de critici: met vier Tony Awards in 2006 (waaronder beste musical) en de Laurence Olivier Award voor beste musical in 2009 kunnen de auteurs van het musicalboek, Marshall Brickman en Rick Elice, echt wel tevreden zijn over hun parcours.
Het New Jersey van de jaren vijftig. Tommy Devito (Vincent Piazza) vormt samen met zijn broer en hun vriend, Nick Massi (Michael Lomenda), het Variety Trio, een bandje dat – buiten een enkel hitje – het lokale niveau helaas nog niet is overstegen. Dat verandert wanneer Tommy haarkapper Frankie Castelluccio (John Lloyd Young) ontmoet en beseft dat diens uitzonderlijke falsettostem wel eens de ontbrekende schakel zou kunnen vormen die hen naar de sterren kan katapulteren. Nadat de groep ook nog eens songwriter en keyboardspeler Bob Gaudio inlijft, de naam van bowlingbaan Four Seasons overneemt en in 1962 haar eerste album uitbrengt, beginnen de successen elkaar in snel tempo op te volgen. Songs als Sherry, Big Girls Don’t Cry, Walk Like a Man, Candy Girl en Ain’t That a Shame worden absolute hits, maar toch blijft de Four Seasons een geplaagde band.
De financiële problemen van platenlabel Vee-Jay Records, persoonlijke strubbelingen, familiale beslommeringen en creatieve meningsverschillen blijken al snel een grote bedreiging te vormen voor de samenhang van de verschillende groepsleden, die het onderling niet altijd even goed met elkaar kunnen vinden.
Bespreking
Eerlijk: ondergetekende recensent is nooit een grote fan geweest van ‘jukebox musicals’. Omdat het verhaal van shows als Mama Mia, We Will Rock You en dit Jersey Boys er gewoonlijk vooral is om een rode draad te vormen doorheen het vertolken van een hoop bekende songs, voelt het hele opzet maar al te vaak wat geforceerd aan. In tegenstelling tot fantastische musicals als Phantom of the Opera, Les Misérables, Chicago, Miss Saigon of zelfs Book of Mormon en Legally Blonde, gebeurt het dan ook wel eens dat je vooral zit te wachten tot de spelers eindelijk stoppen met te praten en aan een volgende song beginnen.
Het bovenstaande euvel heeft Jersey Boys echter niet tegengehouden om het erg goed te doen bij de critici: met vier Tony Awards in 2006 (waaronder beste musical) en de Laurence Olivier Award voor beste musical in 2009 kunnen de auteurs van het musicalboek, Marshall Brickman en Rick Elice, echt wel tevreden zijn over hun parcours.
|
|
Dat de musical ondanks de bedenking rond ‘juke box shows’ toch de moeite waard is, staat buiten kijf. Waarom regisseur Clint Eastwood dan beslist om al het leven uit de productie te halen, is echter een raadsel. Eastwood behoudt de verhaalstructuur die we al kennen van Broadway en West End, laat de verschillende bandleden de vierde muur doorbreken om de kijker rechtstreeks te kunnen toespreken en besteedt ruim aandacht aan verschillende hits, maar vergeet daarbij wel dat een film niet altijd op dezelfde manier werkt als een theaterstuk. In plaats van de individuele protagonisten meer diepgang te geven, focust Eastwood zich op de band als geheel, waardoor we veel te weinig meeleven met wat de muzikanten en hun entourage meemaken.
Eastwood bezondigt zich bovendien aan de contemplatieve sfeer die de meeste van zijn films kenmerken, maar de grauwe werkelijkheid van pakweg Million Dollar Baby, Flags of Our Fathers of Invictus past nu eenmaal niet bij een musicalverfilming die steunt op liedjes die intrinsiek vrolijk klinken. In plaats van heldere kleuren krijgen we het uitgewassen pallet dat de regisseur zo kenmerkt, een stilistische keuze die de genietbare prestatie van Christopher Walken als sympathieke maffiabaas met een voorliefde voor muziek overschaduwt.
Tenslotte heeft Jersey Boys ook nog te kampen met een onverwacht probleem: ondanks het feit dat drie van de vier hoofdrolspelers eerder al dezelfde rollen op het podium van de belangrijkste theaters ter wereld vertolkten, is hun vertolking op pellicule eerder onderkoeld. Het is dan ook tekenend dat net Vincent Piazza uit Boardwalk Empire – de enige kernacteur die nooit in de oorspronkelijke musical aantrad – de aandacht het meest weet vast te houden.
Jersey Boys is zeker geen slechte film, maar had mits andere regiekeuzes, een beter tempo en een minder slaafse trouw aan het script van de theatershow een veel boeiender kijkstuk kunnen vormen. Toch een beetje een gemiste kans, dus.
Eastwood bezondigt zich bovendien aan de contemplatieve sfeer die de meeste van zijn films kenmerken, maar de grauwe werkelijkheid van pakweg Million Dollar Baby, Flags of Our Fathers of Invictus past nu eenmaal niet bij een musicalverfilming die steunt op liedjes die intrinsiek vrolijk klinken. In plaats van heldere kleuren krijgen we het uitgewassen pallet dat de regisseur zo kenmerkt, een stilistische keuze die de genietbare prestatie van Christopher Walken als sympathieke maffiabaas met een voorliefde voor muziek overschaduwt.
Tenslotte heeft Jersey Boys ook nog te kampen met een onverwacht probleem: ondanks het feit dat drie van de vier hoofdrolspelers eerder al dezelfde rollen op het podium van de belangrijkste theaters ter wereld vertolkten, is hun vertolking op pellicule eerder onderkoeld. Het is dan ook tekenend dat net Vincent Piazza uit Boardwalk Empire – de enige kernacteur die nooit in de oorspronkelijke musical aantrad – de aandacht het meest weet vast te houden.
Jersey Boys is zeker geen slechte film, maar had mits andere regiekeuzes, een beter tempo en een minder slaafse trouw aan het script van de theatershow een veel boeiender kijkstuk kunnen vormen. Toch een beetje een gemiste kans, dus.
|
|
|
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
