|
Steve Anderson komt na bijna drie jaar uit de gevangenis, waar hij zat voor betrokkenheid bij een juwelendiefstal. Het is kort voor kerstmis en hij wil zijn zoontje Tom bezoeken. Dat valt niet in goede aarde bij zijn ex Alison, Steve is blijkbaar hardleers en vervalt steeds in zijn loze beloften en slechte gewoonten, bovendien heeft zij intussen een nieuwe vriend. Steve wil eindelijk (alweer) een goede band opbouwen met zijn zoontje, maar dan begint het fout te lopen. Tom zegt dat er een oude man in de garage zit die beweert Santa aka Father Christmas te zijn. Die heeft een ongeval gehad, zijn slede is kapot en zijn rendieren zijn weggelopen en inmiddels opgevangen.
Santa blijkt Nick te heten en een slecht verleden te hebben. Steve gooit hem buiten. Santa probeert dan zelf zijn rendieren te bevrijden, wordt opgepakt en belandt in de gevangenis. De dreigende gevangenen blijken zeer lief, ze vloeken niet, slaan niet en organiseren zelfs een kerstfeestjes voor alleenstaande kinderen, dus wordt Santa daar ingelijfd. Maar Santa panikeert: de tijd dringt en hij kan zijn cadeautjes niet bezorgen! |
Tom gelooft het vadertje Kerstmis verhaal en overtuigt Steve om hem te helpen, gevaarlijk want Steve moet zich elke dag aanmelden bij zijn reklasseringsambtenaar, de norse Ruth. Steve en Tom vinden Dasher, het leidende rendier terug, en aanwijzingen die hen via een magische tunnel naar Elf City in Alaska brengen. Met de hulp van de elfen, een magische eekhoorn en Santa’s oude slee, schieten ze ter hulp, bevrijden Santa uit het gevang en proberen kerstmis te redden, dit met Ruth en de politie op hun hielen. Ik dacht dat de Amerikanen de specialisten waren in dit soort zoetsappige familiekomedies, maar de Britten kennen er dus ook wat van. Oké, het is een moderne kerstfabel maar enige zin voor logica en geloofwaardigheid was toch wenselijk. Ruth en de politiemannen, bezeten om Steve te pakken te krijgen, acteren alsof ze in een kleuterfilm zitten. De symfonische soundtrack is heel mooi, en de speciale effecten van Elf City zijn verzorgd. Alle scènes waarin de slee van Santa voortraast over het door de elfen geschapen magische noorderlicht zijn zo donker gefilmd dat je alleen een oplichtende groene streep ziet aan de hemel, en een donkere schaduw die zich daarop beweegt en die evengoed een stofje in het oog kan zijn. Een erg simplistisch familiesprookje waarbij de volwassenen na een uurtje stilaan indommelen, natuurlijk de vereiste moraal over de band tussen vader en zoon, nergens een scherp randje, gelukkig nu en dan even een slapstick momentje om de verveling te verdrijven. Je kan er de kindjes gerust naar laten kijken, maar kerstfilm of niet, men behoede mij voor meer van dit soort stroperige sentimentaliteit.
UK, 2015, speelduur 98.40” (veel te lang voor mij), Engels gesproken, Nederlands ondertiteld, kwotering: 9.
EXTRA’S: geen.
UK, 2015, speelduur 98.40” (veel te lang voor mij), Engels gesproken, Nederlands ondertiteld, kwotering: 9.
EXTRA’S: geen.
TECHNISCHE FICHE:
|
ARTISTIEKE FICHE:
|