Geen enkele wereld, geen enkel verhaal, geen enkele droom is volledig zonder personen of wezens die er wonen. De 13th Age Bestiary brengt 52 (13 x 4) monsters en andere creaturen naar voren. Velen van hen hebben ook verschillende subrassen of specifieke rollen, waardoor het totaal op zo’n 200 wordt gebracht. Achtergrond Fans van rollenspelen die afkomstig zijn van het d20 System weten het natuurlijk al lang: zowat elk van deze fantasy rpg’s heeft een of meerdere monsterboeken. Dat de Bestiary van 13th Age dus in zekere zin zal moeten concurreren met de Monster Manuals van Dungeons & Dragons 5th Edition, de Bestiaries en Codex-boeken van Pathfinder, de (online) Codex van Dungeon World en Monster & Treasures of Codex-boeken van Castles & Crusades, mag dus duidelijk zijn. Op het vlak van ontwerp, gaat het duidelijk tussen de eerste drie rpg’s. Zowel Dungeon World als Castles & Crusades presenteren hun monsters immers voornamelijk in het zwart-wit en bevatten veel minder geweldige illustraties. De nieuwe Monster Manual van Dungeons & Dragons 5th Edition bevat gemiddeld een illustratie per pagina of twee pagina’s (dus per monster) en is volledig in kleur, met vrij traditionele, behoorlijk realistische tekeningen. Pathfinder kiest gewoonlijk dan weer voor illustraties die er iets meer uitzien als wat je van comic books verwacht. De 13th Age Bestiary ziet er iets specialer uit. Rich Longmore was verantwoordelijk voor alle tekeningen, waardoor alles uitstekend bij elkaar past, en heeft gekozen voor een modernere, grauwere stijl. De meeste monsters zijn omgeven met gearceerde of ingekleurde randen, waardoor de tekeningen meer persoonlijkheid krijgen en vaak het horror aspect wordt benadrukt in plaats van het fantasty-aspect. De dunne, goed ingekleurde lijntekeningen vinden wij alvast erg geslaagd en evocatief. Dit is gewoonweg erg leuk om aan de spelers te tonen! Jammer, dus, dat de cover een stuk minder tot de verbeelding spreekt dan de iconische Beholder op heft kaft van de recente Monster Manual. Met 240 pagina’s is de 13th Age Bestiary wel de dunste en bevat hij bovendien minder monsters: 52 en 200 als je alle variaties meetelt tegenover zo’n 425 à 450 monsters op 352 pagina’s in de Monster Manual en 350 monsters op 328 pagina’s in de eerste Bestiary voor Pathfinder. De meeste monsters in dit boek krijgen echter veel meer ruimte dan in zijn concurrenten, waardoor hij vaak doet denken aan een soort kruising tussen de Bestiary en de Monster Codex (waar 20 rassen elk ongeveer 12 pagina’s toebedeeld krijgen) van Pathfinder. Zowel D&D als Pathfinder, Dungeon World, Castles & Crusades en 13th Age teren grotendeels op dezelfde monsters, dus is de vergelijking zeker belangrijk. De manier waarop elk wezen wordt gepresenteerd is dus cruciaal. Dit boek begint met een introductie en enkele korte lijsten die gezamenlijk de titel Odd Monster Lists hebben gekregen. Dat is omdat er voor elke categorie 3 tot 5 monsters worden beschreven in een korte zin met daarin advies of een korte beschrijving die de spelleider zou moeten inspireren. Dat het niet enkel gaat om tegenstanders in een gevecht, is daarbij verfrissend: er wordt afgetrapt met monsters waarmee je kunt onderhandelen of een verdrag sluiten en verder krijgen we categorieën voor monsters die misschien liever jouw buit stelen dan je te doden, monsters die angstaanjagende eieren leggen (ja, het is een heel eigenzinnige keuze, we weten het), monsters die diep in de magische ruimte van een Icon leven (lees meer over Icons in onze bespreking van het basisboek), monsters die je waarschijnlijk in levende kerkes (of doolhoven) zult aantreffen, monsters die zich verhullen in leugens, monsters die in voorbije tijdperken minder monsterachtig waren en monsters die mogelijk ooit een Icon hebben gedood. Alle lijsten samen staan op een pagina, maar ze doen exact waarvoor ze gemaakt zijn: ervoor zorgen dat de verbeelding van de spelleider aan het werk wordt gezet en soms zelfs iets vertellen over de wereld zelf. Er wordt ook ingegaan op hoe je gevechten opbouwt en ze uniek kunt maken, maar op de vierde heuse pagina (credits en index niet meegerekend) treffen we al de Basilisk aan. De monsters Het is nog geen Glorantha (al is er net een Kickstarter afgerond waarmee Glorantha als alternatieve ‘setting’ voor 13th Age zal gepresenteerd worden), maar de 13th Age Bestiary excelleert in de beschrijvingen van de monsters zelf. Zo krijgt de voornoemde Basilisk tweeënenhalve pagina toebedeeld, terwijl de meeste gelijkaardige rollenspelen hem maar een bladzijde zouden gunnen. Buiten een korte introductie, een beschrijving van hoe hij eruit ziet en statistieken, krijg je te lezen hoe je er gevechten mee kunt plannen, hoe avonturiers kunnen vermijden hem aan te kijken, wat de connecties met de Icons zijn, in wat voor territoria hij kan aangetroffen worden en wat voor effect hij heeft op het terrein. Zo komen we te weten dat Basilisks doorgaans niet samenwerken met andere wezens, maar vaak gevangen worden om de woonplaats van iemand of iets te beschermen. Vooral Undead gebruiken geregeld een Basilisk omdat ze immuun zijn voor zijn blik. Die heeft trouwens verschillende effecten volgens het soort Basilisk (een Green Basilisk verandert bijvoorbeeld bloed naar vergif en een witte Basilisk doet zijn doelwit… verdampen – au!). We lezen dat de Lich King zijn tombes in Necropolis vol Basilisks heeft gestopt, dat de Archmage min of meer hetzelfde doet en da Medusa en Basilisks soms samen te vinden zijn. De Elf Queen blijkt zelfs overweg te kunnen met sommige Medusa Nobles, maar haat Basilisks… net als de High Druid, de Priestess en de Blue Dragon. Typische dingen die je aantreft op plaatsen waar een Basilisk ‘woont’, zijn verlaten karren, gif dat van dode bomen afdruipt, vervelde huid, lege kleren die van binnenuit zijn kapot gescheurd alsof de drager is geëxplodeerd, verschroeide aarde, uit de lucht gevallen vogels, een brandgeur, gebroken spiegels, stil water, gesmolten zwaarden, gebogen wapenrusting, lijken en héél realistische beelden. We ontdekken dat Basilisks de lucht vergiftigen en het water laten stagneren door er gewoonweg naar te kijken. Regen wordt toxisch terwijl hij naar beneden valt en planten wenen gif en sterven. Het is bijgevolg ook niet zo moeilijk om de sporen van een Basilisk te volgen. Genezen is moeilijk in gebieden waar een Basilisk huist. De verschillende Basilisks hebben trouwens verschillende effecten op hun omgeving. Als het om een zwarte Basilisk gaat, staat het gebied vaak vol versteende planten en dieren. Proviand wordt snel slecht omdat het in klei verandert. Alsof al die sfeertekst en informatie niet voldoende is, krijg je ook drie kapstokken voor avonturen, waaronder eentje waarin de Player Characters een aantal brieven vinden op het lijk van een would-be moordenaar en ontdekken dat een Diablist er is in geslaagd om een Basilisk te vangen en hem, verborgen in een beschutte wagen, de stad in te sturen. Ze zullen de authoriteiten moeten overtuigen om de stad te evacueren voor het te laat is, of de kar zelf intercepteren. Tussendoor de tekst staan soms ook gekleurde kaders met bedenkingen van de auteurs, zoals rond hoe je het monster op een innovatieve manier kunt gebruiken en hoe je dat in speltermen kunt uitdrukken. Nog vaker gaat het om stukjes ‘perkament’ waarin iemand vertelt over het monster. Hoewel de titels van bepaalde hoofdstukken identiek zijn voor alle monsters (Building Battles, X and the Icons, Names en Adventure Hooks, zijn sommige titels specifiek voor een bepaald wezen. Onder Lich vinden we bijvoorbeeld achtereenvolgens: The Undying Peerage, The Fine Art of Phylactery, Lich Baroness, Lich Count, Lich Prince, Building Battles, Liches and the Icons, Names en Adventure Hooks. Dat betekent dat het niet altijd gemakkelijk is om in een opslag alles te zien wat je moet weten. Wij vonden het in ieder geval niet zo erg, want in ruil krijg je echt veel sfeertekst, leuke weetjes, ideeën en informatie. Het is een geweldige manier om een monsterboek op te vullen en als dat ten koste gaat van de lay-out, kunnen we daarmee leven, al is het jammer dat er op de laatste pagina van elke monsterbeschrijving soms vrij veel witte ruimte wordt gelaten. Er is echter een groot minpunt: terwijl Pathfinder en zelfs Dungeons & Dragons 5th Edition de moeite doen om vrij volledige statistieken aan te bieden voor hun monsters – waaronder Skills en gemiddelde Attributes – houdt 13th Age het veel korter. In plaats van de mogelijkheid te benutten om meer regelinformatie te geven dan in het basisboek, krijgen we ook hier enkel wat vechtstatistieken en de scores voor Armor Class, Physical Defense, Mental Defense en Hit Points te lezen. Dat is heel erg jammer, want daardoor voelen monsters vaak alleen maar uniek aan door hun illustratie, beschrijvingen en Specials. Die uniformiteit wordt maar een klein beetje gebroken door van veel rassen meerdere variaties te geven, bijvoorbeeld Splotchcaps, Redcaps, Crimsoncaps en Crustycaps onder Redcap. Veel spelleiders en spelers zullen hier niet zwaar aan tillen, maar wij wel. Een oplossing zou zijn om de monsterboeken van twee verschillende rollenspelen te combineren, bijvoorbeeld Pathfinder voor de statistieken en 13th Age voor de informatie, de relaties met de Icons en de somtijds echt wel geweldige ideeën. Overigens staan heel wat van de bekendste monsters uit D&D en konsoorten vermeld, van Bugbears tot Bulettes, Chimera, Drow, Frost Giants, Genies, Ghouls, Golems, Kobolds, Lammasu, Manticores, Naga, Ogres, Orcs, Rust Monsters, Sahuagin (een persoonlijke favoriet) en Stirges. Zelfs de ongelooflijk sterke Tarrasque heeft het gehaald. Black Dragons, Red Dragons en White Dragons worden niet onder de hoofding ‘Dragon’ vermeld, maar alfabetisch volgens hun kleur. Dat heeft trouwens een reden, want elk van hen kent verschillende subsoorten, zoals de Cenotaph Dragon, de Mausoleum Dragon, de Blizzard Dragon en de Moon Dragon (plus de White Dragon Hatchling) onder White Dragon. Conclusie 13th Age: Bestiary is onontbeerlijk voor 13th Age en bevat heel veel sfeertekst en vlot geschreven, luchtige informatie, een beetje ten koste van de lay-out onder elk monster. De illustraties zijn heel erg evocatief en zijn allemaal afkomstig van dezelfde tekenaar, wat de geloofwaardigheid verhoogt. Het is een uitstekend geschreven boek dat wat ons betreft alleen maar faalt door het ontbreken van volledige statistieken voor elk wezen dat er in beschreven staat. Dirk Vandereyken (3½) Uitgever: Pelgrane Press I Ontwerper: Rob Heinsoo e.a. I Hardcover I 240 blz. I 2014
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
November 2015
Categories
All
|