Marie-Claire, Elle-Esta en Beau-Monde parkeerden hun gliders vrijwel tegelijkertijd in de Eclair-bar boven Gran-Brüssel. De transparante horecagelegenheid, die hoog boven de Europese hoofdstad zweefde, was al jaren het trefpunt voor de rijke vrouw van de wereld. De reden daarvoor was niet alleen het adembenemende uitzicht, maar ook de tot dan toe ongeslagen beveiliging, waardoor niets van wat zich hier afspeelde ooit tot de buitenwereld kon doordringen. Juist deze privacy werd bijzonder op prijs gesteld door de allergelukkigsten. En gelukkig waren deze jongedames beslist. De moeder van Beau-Monde had immers het monopolie op de e-Cat generatoren die zowat de hele wereld draaiende hielden. Elle-Esta had het Cococa imperium geërfd dat de voedingsadditieven verstrekte die de wereld vrijwaarden van mannelijke agressie. En het levensmiddelenconglomeraat van de familie van Marie-Claire voorzag de halve wereld van voedsel en drank. Er was eigenlijk maar één vrouw die nog rijker was dan dit drietal en dat was hun vriendin Pan-Rama, die gewoon rentenierde van een onmetelijk familiefortuin.
Pan-Rama was niet alleen door haar rijkdom, maar ook door haar ondernemingszin het sprankelende voorbeeld voor het vriendinnenclubje. Zij was in alle opzichten de gangmaker en de trendsetter van het stel. De opwindendste mode, het verleidelijkste voedsel, de boeiendste kunst, de prikkelendste voedingsadditieven, de nieuwste seksspeeltjes, de mooiste sieraden, de hoogste hakjes, de ruigste orgieën, je kon het niet bedenken of Pan-Rama had het geïntroduceerd. Zij wilde gewoon in alles de eerste zijn. Die voortrekkersrol had echter een schaduwzijde. Alles wat zij bespraken had Pan-Rama al eerder meegemaakt of in heviger mate beleefd. Soms waren haar ervaringen bijna ongeloofwaardig, maar net als zij definitief te ver leek te gaan, verlegde zij de koers in de richting van het absolute tegendeel. Als het gesprek op een vierentwintig uur durend orgasme was uitgelopen, dan beweerde zij daarna ijskoud dat zoiets nu helemaal passé was, dat je een orgasme zelfs maar beter helemaal kon vermijden. Eerlijk gezegd vonden de drie Pan-Rama een opschepper en het liefst zouden zij haar meteen gedumpt hebben. Maar ja, je hoorde er niet bij als je niet tot het vriendinnenclubje van de rijkste vrouw van de wereld behoorde. Dat was ook de reden dat zij het verdroegen dat Pan-Rama telkens te laat kwam op hun afspraakjes.
Toen zij bij hun vaste tafeltje kwamen, zagen zij al de gouden gloed van de mediator. De robotkelner vroeg hen formeel nog of zij de oproep wilden beantwoorden, maar hij wist net zo goed als zij dat zij geen keus hadden. De gloed zwol aan en Pan-Rama verscheen levensecht voor hen. Zo te zien lag zij op een relaxagetafel. Op de achtergrond waren twee robots te zien, natuurlijk van het allernieuwste type.
‘Hoi meiden,’ riep zij, ‘sorry dat ik er nog niet ben, maar ik heb zulke vermoeide spieren dat ik me even moet laten kneden. Ik zie jullie om een uur of vijf. Doei.’
Elle-Esta was degene die ontplofte, wat verbazend was, want zij was door haar Oosterse komaf toch de meest serene van het stel.
‘Nu is het genoeg,’ zei zij, ‘ik laat me niet langer kleineren door die meid. Dat zij altijd alles beter kan en weet dan wij is tot daar aan toe, maar ons telkens hier laten wachten alsof we haar bedienden zijn, dat pik ik niet meer. Ik stel voor dat we haar uit ons clubje gooien.’
De anderen keken haar aan. Zij dachten er precies zo over. Al vaak genoeg hadden zij het over het neerbuigende gedrag van Pan-Rama gehad. Maar uit de club gooien?
Marie-Claire somde de tegenwerpingen op: ‘Mijn idee, Elle, maar je weet dat we dan paria’s zullen worden. Iedereen zal meteen weten dat wij niet meer met haar bevriend zijn. Niemand zal ons nog durven uitnodigen. Hier kunnen we ook niet meer komen, want de Eclair is van haar. We zullen wat anders moeten bedenken. Konden we haar maar op een of andere manier straffen, zonder dat zij wraak op ons kan nemen.’
‘Daar krijg ik ineens een ideetje,’ antwoordde Beau-Monde, 'ik las laatst over de seksuele gebruiken van het gewone volk. Misschien kunnen we iets verzinnen waar zelfs zij niet aan zal durven denken, iets dat niet echt gebeurd is en dat zij dus nooit zal kunnen nadoen. Clair, bestel jij wat te drinken, dan zet ik een refractor op.’
Even later bogen de meiden de hoofden naar elkaar onder het beschermende veld van de refractor. Niemand zou een zinnig woord kunnen opvangen van wat zij bespraken, zelfs de meest geavanceerde robot niet. En dat was eigenlijk wel jammer, want binnen het refractorveld wisselden gilletjes van verrukking en kreetjes van afschuw elkaar af.
Pan-Rama stapte om tien over vijf binnen en wilde meteen haar verhaal over haar laatste mega-orgie met haar nieuwe Persuader TM robots vertellen. Zonder excuses te maken voor haar late entree, want excuses maakte je nu eenmaal niet als je de rijkste vrouw van de wereld was. Maar zij hield zich in toen zij de gezichten van haar vriendinnen zag.
‘Wat zitten jullie daar nou te glunderen met z’n drieën?’ vroeg zij.
Beau-Monde antwoordde als eerste: ‘Nou, eigenlijk durven we je dat niet te vertellen.’
‘Nee,’ zei Marie-Claire, ‘het is gewoon te gênant.’
‘We schamen ons een beetje’ voegde Elle-Esta er aan toe.
Pan-Rama keek hen even aan en wist toen dat er iets belangrijks ging komen. Zij ging zitten en bestelde drankjes en hapjes. Daarna zei zij: ‘Ach kom op zeg, als jullie het echt niet zouden willen vertellen, dan hadden jullie je mond wel gehouden. Voor de draad ermee.’
Na een korte blik van verstandhouding nam Beau-Monde het voortouw. ‘Kijk, het zit zo... nee wacht, we hebben...’ hakkelde zij. Toen leek zij even na te denken en begon opnieuw: ‘Heb je de laatste Vie-Vivante gezien?’
De Vie-Vivante was het e-mag dat iedere welgestelde vrouw las. Het was kennelijk niet te min voor Pan-Rama, want die knikte bevestigend.
‘Heb je dan ook dat artikel over seks met echte mannen gezien?’ vroeg Beau-Monde.
‘Ah gatver, walgelijk was dat, hè? Als reportage was het best geslaagd. Maar ik moet er toch niet aan denken. Een echte man, jakkes.’ zei Pan-Rama.
En zij keek naar haar vriendinnen in de verwachting een volmondige bevestiging van haar oordeel te krijgen. Maar tot haar verbazing leken die ineens erg verlegen. Beau-Monde en Elle-Esta hadden zelfs een blosje op hun wangen. Ze begon iets te vermoeden.
‘Jullie hebben toch niet...,’ begon zij.
Beau-Monde reageerde fel: ‘Ja, we hebben het geprobeerd. En het was een heerlijke ervaring, althans voor mij.’
De andere twee bevestigden het vermoeden van Pan-Rama en voegden er aan toe dat het ook voor hen een geweldige ervaring was geweest.
Pan-Rama keek hen met open mond aan. Zij kreeg het onbehaaglijke gevoel dat zij iets gemist had. Het was toch ondenkbaar dat iemand iets eerder geprobeerd had dan zij. Slechts drie keer in haar leven had men haar overtroefd en dat was toen zij jong en onervaren was. Maar moest je dat stelletje zogenaamde vriendinnen daar nou eens zien zitten. Ze hadden haar klem gezet. Even overwoog zij om op te stappen. Maar aan de andere kant wilde zij ook graag weten wat er nu echt gebeurd was. Als zij hen hun verhaal liet vertellen zou misschien vanzelf blijken dat het allemaal niet zoveel voorstelde. Daarom zei zij uiteindelijk: ‘Wat zitten jullie daar nou te frunniken. Kom op met die perverse verhalen van jullie.’
‘Goed,’ zei Beau-Monde, ‘maar achteraf niet klagen dat het smerig is. Het begon heel eenvoudig toen de directeur van een onderhoudsfirma langs kwam om over een verlenging van het contract te praten. Tot mijn verbazing bleek het een man te zijn. Hij was zo te zien volledig gen-A, breedgeschouderd en onwaarschijnlijk knap. Ik had net het bewuste artikel gelezen en was stiekem wel een beetje geil geworden. Dus vroeg ik hem op de man af of hij zin had in seks.’
Pan-Rama slaakte een gilletje terwijl zij haar hand voor haar mond hield. ‘Hoe haalde je het in je hoofd? Je had het toch kunnen simuleren met een robot? Oh, je bent walgelijk, Bo. Ga door.’
Beau-Monde ging verder: ‘Nou, verder was het simpel. Hij zei ja. Ik ging tegen de tafel staan, tilde mijn nieuwe Smuzzi housedress op en bukte voorover. En voor ik het wist plantte hij zijn lid in mij. Hij deed erg zijn best om zijn orgasme tegen te houden, maar toch kwam hij veel te vroeg klaar. Geen wonder natuurlijk als je zulke perfecte billen hebt als ik.’
Pan-Rama negeerde de laatste opmerking en zei, wereldwijzer dan zij was: ‘Ah, zie je wel, dat heb je nou met echte mannen. Ze komen klaar voor je er erg in hebt en dan heb jij niks meegemaakt.’
‘Nee nee,’ zei Beau-Monde, ‘het was helemaal niet zo onbevredigend. Het gaf me eigenlijk een heel apart gevoel. Ik moest aan de verhalen van mijn oma denken en voelde me ineens een veel vollediger mens, één met de natuur. Het was een heel bevredigende ervaring, ik heb er de rest van week op kunnen teren.’
Vol ongeloof staarde Pan-Rama haar aan. Daarna keek zij naar de anderen. ‘Ik hoop dat jullie niet ook zo’n smerig verhaal hebben. Want dan hoef ik het niet te horen.’
‘Bij mij verliep het anders’ zei Elle-Esta. ‘Een jaar geleden ben ik toch op een menselijke psychotherapeut overgestapt, weten jullie nog?’ Beau-Monde en Marie-Claire knikten. ‘Nou, dat is een man. In het begin had ik het daar wel moeilijk mee, maar zijn inlevingsvermogen gaat zo diep, dat ik hem gehouden heb. Tot het bewuste artikel had ik mij nooit gerealiseerd dat ik hem allemaal dingen heb toevertrouwd die hem wel eens zouden kunnen opwinden. Dus de laatste keer vroeg ik hem daar naar.’
Pan-Rama hapte naar adem, maar de rest vroeg Elle-Esta om door te gaan.
‘Hij bekende enigszins schoorvoetend dat hij best een rol had willen spelen in mijn dagdromen over bondage. Ik vroeg hem of hij wat in de melk te brokkelen had en dat zag er goed uit. Daarop stelde ik hem voor mij vast te binden. Toen was hij niet meer te houden, hij ging als een beest te keer. Eerlijk gezegd ben ik ook niet klaargekomen. Maar het was heerlijk. Zo iets gevoeligs kan zelfs de beste robot je niet geven. Als ik er nog aan terugdenk,’ besloot Elle-Esta, met een geluid dat aan een kreun deed denken.
Pan-Rama viel achterover in haar stoel. ‘Het is toch niet te geloven,’ zei zij, ‘je denkt mensen te kennen en dan geven zij zich aan de meest walgelijke strapatsen over. Claire, ik hoop niet dat jij ook zoiets stoms hebt gedaan.’
‘Ja, nu durf ik niets meer te vertellen,’ antwoordde Marie-Claire. ‘Want weet je, ik vind mijn verhaal nog een tikje schrijnender.’
‘Nee, Claire, zo kom je hier niet weg’ zei Beau-Monde. ‘Vertel op!’
Marie-Claire aarzelde, maar niet te lang. ‘Het zit zo: vorig jaar hoorde ik via de robots dat de oudste zoon van de buren mij met een sterke kijker begluurt. Ik blindeer nooit de ramen, dus ’s winters, als de bomen geen blad hebben, kan hij me zien als ik naakt door het huis loop. Na het lezen van het artikel moest ik aan hem denken, omdat een deel ging over een jongeman die door een volwassen vrouw in de liefde wordt ingewijd. Ik zocht contact met hem en vroeg of hij me eens van dichtbij wilde zien. Binnen de kortste keren stond hij bij me op de stoep. Toen hij zich uitkleedde zag ik dat hij nog niet helemaal volgroeid was. Maar dat vond ik juist erg opwindend.’
‘Claire, vuilak’ riep Pan-Rama. Maar zij hield zich verder in en gebaarde driftig om door te gaan.
‘Ik besloot hem eerst te pijpen. Hij kwam al klaar toen ik zijn lid in mijn mond nam, zo opgewonden was hij. Voor mij was het de eerste keer dat ik sperma proefde. Je leest in oude verhalen wel eens dat het net kaviaar is, maar dat is onzin. Het is veel lekkerder. Daarna heb ik hem alle standjes laten afwerken. Hij was onverzadigbaar, misschien een nieuwe genetische verbetering. Oh ja, we hebben ook nog op elkaar geplast, zalig. En weet je wat ik nou het lekkerste vond? Zijn geur, hij rook een beetje onfris, zoals alle mannen. Maar dat was nou juist zo opwindend. Ik heb nog nooit zo’n fantastische nacht meegemaakt.’
Pan-Rama bleef na dit laatste relaas onbeweeglijk in haar stoel zitten. Zij leek aangeslagen. Ook bij Beau-Monde en Elle-Esta stond ongeloof op het gezicht te lezen. Dat was echter niet vanwege het verhaal van Marie-Claire, want dat kenden zij al, maar meer vanwege het feit dat zij het smerigste gedeelte had kunnen vertellen met een uitdrukking van verrukking op haar gezicht. Zij waren allebei diep onder de indruk van dit verborgen talent van hun vriendin.
Beau-Monde was de eerste die de stilte verbrak. ‘Oh, sorry meid, wij hadden dit niet moeten vertellen. Wat zijn wij toch een ordinaire sletten. Ik hoop dat je er geen nachtmerries aan overhoudt.’
Pan-Rama keek hen met een glazige blik aan. ‘Nee nee,’ zei zij, ‘maak je geen zorgen, ik kan wel wat hebben hoor. Maar nu moet ik er dringend vandoor. Ik heb nog iets belangrijks te doen. Zien we elkaar volgende week weer?’ Zij stond zonder het antwoord af te wachten op en liep naar de uitgang, terwijl zij de robotkelner toebeet: ‘Jij wist alles wat je hier vandaag uit onze monden gehoord hebt uit je geheugen, begrepen?’
‘Jawel, mevrouw’ antwoordde de robot.
De drie overgebleven vriendinnen keken elkaar aan en glimlachten. Missie volbracht.
De keer daarop waren Beau-Monde en Marie-Claire net gaan zitten toen Elle-Esta buiten adem binnen kwam hollen.
‘Hebben jullie het nog niet gehoord?’ riep zij nog voor zij bij de tafel was. ‘Pan-Rama ligt gewond in het ziekenhuis. Zij schijnt verkracht en mishandeld te zijn. Oh, als dat nou maar niet door onze verzonnen seksverhalen komt.’
‘Dan gaan we nu meteen naar haar toe’ zei Marie-Claire. ‘Zij heeft immers verder niemand, dus zal zij wel blij zijn met ons bezoek.’
Kort daarop stonden zij rond het bed van Pan-Rama. Die zag er inderdaad niet best uit. Boven haar linkeroog zat een enorme bloeduitstorting, haar bovenlip was gescheurd en twee voortanden bleken afgebroken. Zij glimlachte zwakjes naar het drietal.
Elle-Esta sprak als eerste. ‘Meid, wat is er in hemelsnaam met je gebeurd?’
‘Hoe voel je je, Pan?’ vroeg Beau-Monde.
Marie-Claire kon geen woorden vinden en stond er handenwringend bij.
Pan-Rama sliste een beetje toen zij antwoordde: ‘Oh, er is niets mis dat de medische wetenschap niet in een paar dagen kan verhelpen. Maken jullie je maar geen zorgen.’
Toen zij de vragende blikken tegenover zich zag, vervolgde zij: ‘Jullie vertelden toch dat die seks met echte mannen zo lekker was? Dat wilde ik dan ook wel eens proberen. Maar dan met echte, ongeciviliseerde mannen. Dus liet ik mijn beveiligingsrobots een valstrik spannen. Binnen een paar dagen had ik beet. Drie haveloze, ongeschoren kerels, kleine criminelen volgens de politie, liepen in mijn val. Mijn robots brachten hen naar mijn relaxkamer. Ze zagen er geschikt uit voor een ruige partij seks: grof, ongewassen, ruwe handen, nauwelijks genetisch verbeterd.’
Beau-Monde, Marie-Claire en Elle-Esta keken elkaar vol ongeloof aan. Dit kon toch niet waar zijn. Zo’n uitwerking zouden hun leugentjes toch niet kunnen hebben.
Pan-Rama ging verder: ‘Ik stelde hen voor de keuze, de gevangenis in of mij eens lekker te grazen nemen. De mannen bleken terughoudender dan ik verwacht had. Pas toen ik beloofde de robots in stand-by modus te zetten, hapten zij toe. Ik dacht dat zij mij direct zouden bespringen, maar in plaats daarvan sloeg een van de kerels mij bewusteloos.’
Haar gehoor uitte nu allerlei kreten van ongeloof en ontzetting. Dit was te gek voor woorden. Waarom deed Pan-Rama zoiets stoms?
‘Toen ik weer bijkwam, was ik vastgebonden en had ik een prop in mijn mond’ vervolgde Pan-Rama haar verhaal. ‘Meteen begon één van de kerels me te ondervragen. Of er waardevolle dingen in huis waren. Waar mijn geld en mijn sieraden waren. Hoe zij mijn glider konden starten. Zij namen de prop uit mijn mond, waarna ik om hulp schreeuwde. Meteen kreeg ik een klap in mijn gezicht. Als ik dat nog eens deed, zouden ze mij direct doden. Dus vertelde ik maar wat zij wilden weten. Toen ze echter alles hadden wat ze wilden hebben, stelde één van hen voor mij te doden. Daar schrok ik toch wel van. Een andere man zei dat hij eerst nog wel wat plezier wilde maken. Daarop trokken ze de kleren van mijn lijf en namen mij om beurten. Toen ze mij daarna wilden wurgen, greep het beveiligingssysteem van het huis in.’
‘Nee’, riepen de vriendinnen in koor. ‘Oh, het spijt ons zo, Pan. We hadden je nooit die onzin moeten vertellen.’
‘Wat zeuren jullie nou?’ was de reactie van Pan-Rama. ‘Het was de meest overweldigende ervaring van mijn leven. Ik zal dit nooit vergeten, al word ik driehonderd. Ik ben jullie eeuwig dankbaar dat jullie me hierop gewezen hebben.’
Beau-Monde, Marie-Claire en Elle-Esta keken elkaar verdwaasd aan. Zij dachten alle drie hetzelfde. Dat was nou typisch Pan-Rama. Altijd moest zij alles meer, beter, groter hebben dan iemand anders. En het lukte haar verdomd nog ook. Weer had zij haar vriendinnen weten te overtreffen. Sterker nog, zij had het allemaal weer als eerste meegemaakt. Of was dat een te gewaagde gedachte?
© Adriaan van Garde
Pan-Rama was niet alleen door haar rijkdom, maar ook door haar ondernemingszin het sprankelende voorbeeld voor het vriendinnenclubje. Zij was in alle opzichten de gangmaker en de trendsetter van het stel. De opwindendste mode, het verleidelijkste voedsel, de boeiendste kunst, de prikkelendste voedingsadditieven, de nieuwste seksspeeltjes, de mooiste sieraden, de hoogste hakjes, de ruigste orgieën, je kon het niet bedenken of Pan-Rama had het geïntroduceerd. Zij wilde gewoon in alles de eerste zijn. Die voortrekkersrol had echter een schaduwzijde. Alles wat zij bespraken had Pan-Rama al eerder meegemaakt of in heviger mate beleefd. Soms waren haar ervaringen bijna ongeloofwaardig, maar net als zij definitief te ver leek te gaan, verlegde zij de koers in de richting van het absolute tegendeel. Als het gesprek op een vierentwintig uur durend orgasme was uitgelopen, dan beweerde zij daarna ijskoud dat zoiets nu helemaal passé was, dat je een orgasme zelfs maar beter helemaal kon vermijden. Eerlijk gezegd vonden de drie Pan-Rama een opschepper en het liefst zouden zij haar meteen gedumpt hebben. Maar ja, je hoorde er niet bij als je niet tot het vriendinnenclubje van de rijkste vrouw van de wereld behoorde. Dat was ook de reden dat zij het verdroegen dat Pan-Rama telkens te laat kwam op hun afspraakjes.
Toen zij bij hun vaste tafeltje kwamen, zagen zij al de gouden gloed van de mediator. De robotkelner vroeg hen formeel nog of zij de oproep wilden beantwoorden, maar hij wist net zo goed als zij dat zij geen keus hadden. De gloed zwol aan en Pan-Rama verscheen levensecht voor hen. Zo te zien lag zij op een relaxagetafel. Op de achtergrond waren twee robots te zien, natuurlijk van het allernieuwste type.
‘Hoi meiden,’ riep zij, ‘sorry dat ik er nog niet ben, maar ik heb zulke vermoeide spieren dat ik me even moet laten kneden. Ik zie jullie om een uur of vijf. Doei.’
Elle-Esta was degene die ontplofte, wat verbazend was, want zij was door haar Oosterse komaf toch de meest serene van het stel.
‘Nu is het genoeg,’ zei zij, ‘ik laat me niet langer kleineren door die meid. Dat zij altijd alles beter kan en weet dan wij is tot daar aan toe, maar ons telkens hier laten wachten alsof we haar bedienden zijn, dat pik ik niet meer. Ik stel voor dat we haar uit ons clubje gooien.’
De anderen keken haar aan. Zij dachten er precies zo over. Al vaak genoeg hadden zij het over het neerbuigende gedrag van Pan-Rama gehad. Maar uit de club gooien?
Marie-Claire somde de tegenwerpingen op: ‘Mijn idee, Elle, maar je weet dat we dan paria’s zullen worden. Iedereen zal meteen weten dat wij niet meer met haar bevriend zijn. Niemand zal ons nog durven uitnodigen. Hier kunnen we ook niet meer komen, want de Eclair is van haar. We zullen wat anders moeten bedenken. Konden we haar maar op een of andere manier straffen, zonder dat zij wraak op ons kan nemen.’
‘Daar krijg ik ineens een ideetje,’ antwoordde Beau-Monde, 'ik las laatst over de seksuele gebruiken van het gewone volk. Misschien kunnen we iets verzinnen waar zelfs zij niet aan zal durven denken, iets dat niet echt gebeurd is en dat zij dus nooit zal kunnen nadoen. Clair, bestel jij wat te drinken, dan zet ik een refractor op.’
Even later bogen de meiden de hoofden naar elkaar onder het beschermende veld van de refractor. Niemand zou een zinnig woord kunnen opvangen van wat zij bespraken, zelfs de meest geavanceerde robot niet. En dat was eigenlijk wel jammer, want binnen het refractorveld wisselden gilletjes van verrukking en kreetjes van afschuw elkaar af.
Pan-Rama stapte om tien over vijf binnen en wilde meteen haar verhaal over haar laatste mega-orgie met haar nieuwe Persuader TM robots vertellen. Zonder excuses te maken voor haar late entree, want excuses maakte je nu eenmaal niet als je de rijkste vrouw van de wereld was. Maar zij hield zich in toen zij de gezichten van haar vriendinnen zag.
‘Wat zitten jullie daar nou te glunderen met z’n drieën?’ vroeg zij.
Beau-Monde antwoordde als eerste: ‘Nou, eigenlijk durven we je dat niet te vertellen.’
‘Nee,’ zei Marie-Claire, ‘het is gewoon te gênant.’
‘We schamen ons een beetje’ voegde Elle-Esta er aan toe.
Pan-Rama keek hen even aan en wist toen dat er iets belangrijks ging komen. Zij ging zitten en bestelde drankjes en hapjes. Daarna zei zij: ‘Ach kom op zeg, als jullie het echt niet zouden willen vertellen, dan hadden jullie je mond wel gehouden. Voor de draad ermee.’
Na een korte blik van verstandhouding nam Beau-Monde het voortouw. ‘Kijk, het zit zo... nee wacht, we hebben...’ hakkelde zij. Toen leek zij even na te denken en begon opnieuw: ‘Heb je de laatste Vie-Vivante gezien?’
De Vie-Vivante was het e-mag dat iedere welgestelde vrouw las. Het was kennelijk niet te min voor Pan-Rama, want die knikte bevestigend.
‘Heb je dan ook dat artikel over seks met echte mannen gezien?’ vroeg Beau-Monde.
‘Ah gatver, walgelijk was dat, hè? Als reportage was het best geslaagd. Maar ik moet er toch niet aan denken. Een echte man, jakkes.’ zei Pan-Rama.
En zij keek naar haar vriendinnen in de verwachting een volmondige bevestiging van haar oordeel te krijgen. Maar tot haar verbazing leken die ineens erg verlegen. Beau-Monde en Elle-Esta hadden zelfs een blosje op hun wangen. Ze begon iets te vermoeden.
‘Jullie hebben toch niet...,’ begon zij.
Beau-Monde reageerde fel: ‘Ja, we hebben het geprobeerd. En het was een heerlijke ervaring, althans voor mij.’
De andere twee bevestigden het vermoeden van Pan-Rama en voegden er aan toe dat het ook voor hen een geweldige ervaring was geweest.
Pan-Rama keek hen met open mond aan. Zij kreeg het onbehaaglijke gevoel dat zij iets gemist had. Het was toch ondenkbaar dat iemand iets eerder geprobeerd had dan zij. Slechts drie keer in haar leven had men haar overtroefd en dat was toen zij jong en onervaren was. Maar moest je dat stelletje zogenaamde vriendinnen daar nou eens zien zitten. Ze hadden haar klem gezet. Even overwoog zij om op te stappen. Maar aan de andere kant wilde zij ook graag weten wat er nu echt gebeurd was. Als zij hen hun verhaal liet vertellen zou misschien vanzelf blijken dat het allemaal niet zoveel voorstelde. Daarom zei zij uiteindelijk: ‘Wat zitten jullie daar nou te frunniken. Kom op met die perverse verhalen van jullie.’
‘Goed,’ zei Beau-Monde, ‘maar achteraf niet klagen dat het smerig is. Het begon heel eenvoudig toen de directeur van een onderhoudsfirma langs kwam om over een verlenging van het contract te praten. Tot mijn verbazing bleek het een man te zijn. Hij was zo te zien volledig gen-A, breedgeschouderd en onwaarschijnlijk knap. Ik had net het bewuste artikel gelezen en was stiekem wel een beetje geil geworden. Dus vroeg ik hem op de man af of hij zin had in seks.’
Pan-Rama slaakte een gilletje terwijl zij haar hand voor haar mond hield. ‘Hoe haalde je het in je hoofd? Je had het toch kunnen simuleren met een robot? Oh, je bent walgelijk, Bo. Ga door.’
Beau-Monde ging verder: ‘Nou, verder was het simpel. Hij zei ja. Ik ging tegen de tafel staan, tilde mijn nieuwe Smuzzi housedress op en bukte voorover. En voor ik het wist plantte hij zijn lid in mij. Hij deed erg zijn best om zijn orgasme tegen te houden, maar toch kwam hij veel te vroeg klaar. Geen wonder natuurlijk als je zulke perfecte billen hebt als ik.’
Pan-Rama negeerde de laatste opmerking en zei, wereldwijzer dan zij was: ‘Ah, zie je wel, dat heb je nou met echte mannen. Ze komen klaar voor je er erg in hebt en dan heb jij niks meegemaakt.’
‘Nee nee,’ zei Beau-Monde, ‘het was helemaal niet zo onbevredigend. Het gaf me eigenlijk een heel apart gevoel. Ik moest aan de verhalen van mijn oma denken en voelde me ineens een veel vollediger mens, één met de natuur. Het was een heel bevredigende ervaring, ik heb er de rest van week op kunnen teren.’
Vol ongeloof staarde Pan-Rama haar aan. Daarna keek zij naar de anderen. ‘Ik hoop dat jullie niet ook zo’n smerig verhaal hebben. Want dan hoef ik het niet te horen.’
‘Bij mij verliep het anders’ zei Elle-Esta. ‘Een jaar geleden ben ik toch op een menselijke psychotherapeut overgestapt, weten jullie nog?’ Beau-Monde en Marie-Claire knikten. ‘Nou, dat is een man. In het begin had ik het daar wel moeilijk mee, maar zijn inlevingsvermogen gaat zo diep, dat ik hem gehouden heb. Tot het bewuste artikel had ik mij nooit gerealiseerd dat ik hem allemaal dingen heb toevertrouwd die hem wel eens zouden kunnen opwinden. Dus de laatste keer vroeg ik hem daar naar.’
Pan-Rama hapte naar adem, maar de rest vroeg Elle-Esta om door te gaan.
‘Hij bekende enigszins schoorvoetend dat hij best een rol had willen spelen in mijn dagdromen over bondage. Ik vroeg hem of hij wat in de melk te brokkelen had en dat zag er goed uit. Daarop stelde ik hem voor mij vast te binden. Toen was hij niet meer te houden, hij ging als een beest te keer. Eerlijk gezegd ben ik ook niet klaargekomen. Maar het was heerlijk. Zo iets gevoeligs kan zelfs de beste robot je niet geven. Als ik er nog aan terugdenk,’ besloot Elle-Esta, met een geluid dat aan een kreun deed denken.
Pan-Rama viel achterover in haar stoel. ‘Het is toch niet te geloven,’ zei zij, ‘je denkt mensen te kennen en dan geven zij zich aan de meest walgelijke strapatsen over. Claire, ik hoop niet dat jij ook zoiets stoms hebt gedaan.’
‘Ja, nu durf ik niets meer te vertellen,’ antwoordde Marie-Claire. ‘Want weet je, ik vind mijn verhaal nog een tikje schrijnender.’
‘Nee, Claire, zo kom je hier niet weg’ zei Beau-Monde. ‘Vertel op!’
Marie-Claire aarzelde, maar niet te lang. ‘Het zit zo: vorig jaar hoorde ik via de robots dat de oudste zoon van de buren mij met een sterke kijker begluurt. Ik blindeer nooit de ramen, dus ’s winters, als de bomen geen blad hebben, kan hij me zien als ik naakt door het huis loop. Na het lezen van het artikel moest ik aan hem denken, omdat een deel ging over een jongeman die door een volwassen vrouw in de liefde wordt ingewijd. Ik zocht contact met hem en vroeg of hij me eens van dichtbij wilde zien. Binnen de kortste keren stond hij bij me op de stoep. Toen hij zich uitkleedde zag ik dat hij nog niet helemaal volgroeid was. Maar dat vond ik juist erg opwindend.’
‘Claire, vuilak’ riep Pan-Rama. Maar zij hield zich verder in en gebaarde driftig om door te gaan.
‘Ik besloot hem eerst te pijpen. Hij kwam al klaar toen ik zijn lid in mijn mond nam, zo opgewonden was hij. Voor mij was het de eerste keer dat ik sperma proefde. Je leest in oude verhalen wel eens dat het net kaviaar is, maar dat is onzin. Het is veel lekkerder. Daarna heb ik hem alle standjes laten afwerken. Hij was onverzadigbaar, misschien een nieuwe genetische verbetering. Oh ja, we hebben ook nog op elkaar geplast, zalig. En weet je wat ik nou het lekkerste vond? Zijn geur, hij rook een beetje onfris, zoals alle mannen. Maar dat was nou juist zo opwindend. Ik heb nog nooit zo’n fantastische nacht meegemaakt.’
Pan-Rama bleef na dit laatste relaas onbeweeglijk in haar stoel zitten. Zij leek aangeslagen. Ook bij Beau-Monde en Elle-Esta stond ongeloof op het gezicht te lezen. Dat was echter niet vanwege het verhaal van Marie-Claire, want dat kenden zij al, maar meer vanwege het feit dat zij het smerigste gedeelte had kunnen vertellen met een uitdrukking van verrukking op haar gezicht. Zij waren allebei diep onder de indruk van dit verborgen talent van hun vriendin.
Beau-Monde was de eerste die de stilte verbrak. ‘Oh, sorry meid, wij hadden dit niet moeten vertellen. Wat zijn wij toch een ordinaire sletten. Ik hoop dat je er geen nachtmerries aan overhoudt.’
Pan-Rama keek hen met een glazige blik aan. ‘Nee nee,’ zei zij, ‘maak je geen zorgen, ik kan wel wat hebben hoor. Maar nu moet ik er dringend vandoor. Ik heb nog iets belangrijks te doen. Zien we elkaar volgende week weer?’ Zij stond zonder het antwoord af te wachten op en liep naar de uitgang, terwijl zij de robotkelner toebeet: ‘Jij wist alles wat je hier vandaag uit onze monden gehoord hebt uit je geheugen, begrepen?’
‘Jawel, mevrouw’ antwoordde de robot.
De drie overgebleven vriendinnen keken elkaar aan en glimlachten. Missie volbracht.
De keer daarop waren Beau-Monde en Marie-Claire net gaan zitten toen Elle-Esta buiten adem binnen kwam hollen.
‘Hebben jullie het nog niet gehoord?’ riep zij nog voor zij bij de tafel was. ‘Pan-Rama ligt gewond in het ziekenhuis. Zij schijnt verkracht en mishandeld te zijn. Oh, als dat nou maar niet door onze verzonnen seksverhalen komt.’
‘Dan gaan we nu meteen naar haar toe’ zei Marie-Claire. ‘Zij heeft immers verder niemand, dus zal zij wel blij zijn met ons bezoek.’
Kort daarop stonden zij rond het bed van Pan-Rama. Die zag er inderdaad niet best uit. Boven haar linkeroog zat een enorme bloeduitstorting, haar bovenlip was gescheurd en twee voortanden bleken afgebroken. Zij glimlachte zwakjes naar het drietal.
Elle-Esta sprak als eerste. ‘Meid, wat is er in hemelsnaam met je gebeurd?’
‘Hoe voel je je, Pan?’ vroeg Beau-Monde.
Marie-Claire kon geen woorden vinden en stond er handenwringend bij.
Pan-Rama sliste een beetje toen zij antwoordde: ‘Oh, er is niets mis dat de medische wetenschap niet in een paar dagen kan verhelpen. Maken jullie je maar geen zorgen.’
Toen zij de vragende blikken tegenover zich zag, vervolgde zij: ‘Jullie vertelden toch dat die seks met echte mannen zo lekker was? Dat wilde ik dan ook wel eens proberen. Maar dan met echte, ongeciviliseerde mannen. Dus liet ik mijn beveiligingsrobots een valstrik spannen. Binnen een paar dagen had ik beet. Drie haveloze, ongeschoren kerels, kleine criminelen volgens de politie, liepen in mijn val. Mijn robots brachten hen naar mijn relaxkamer. Ze zagen er geschikt uit voor een ruige partij seks: grof, ongewassen, ruwe handen, nauwelijks genetisch verbeterd.’
Beau-Monde, Marie-Claire en Elle-Esta keken elkaar vol ongeloof aan. Dit kon toch niet waar zijn. Zo’n uitwerking zouden hun leugentjes toch niet kunnen hebben.
Pan-Rama ging verder: ‘Ik stelde hen voor de keuze, de gevangenis in of mij eens lekker te grazen nemen. De mannen bleken terughoudender dan ik verwacht had. Pas toen ik beloofde de robots in stand-by modus te zetten, hapten zij toe. Ik dacht dat zij mij direct zouden bespringen, maar in plaats daarvan sloeg een van de kerels mij bewusteloos.’
Haar gehoor uitte nu allerlei kreten van ongeloof en ontzetting. Dit was te gek voor woorden. Waarom deed Pan-Rama zoiets stoms?
‘Toen ik weer bijkwam, was ik vastgebonden en had ik een prop in mijn mond’ vervolgde Pan-Rama haar verhaal. ‘Meteen begon één van de kerels me te ondervragen. Of er waardevolle dingen in huis waren. Waar mijn geld en mijn sieraden waren. Hoe zij mijn glider konden starten. Zij namen de prop uit mijn mond, waarna ik om hulp schreeuwde. Meteen kreeg ik een klap in mijn gezicht. Als ik dat nog eens deed, zouden ze mij direct doden. Dus vertelde ik maar wat zij wilden weten. Toen ze echter alles hadden wat ze wilden hebben, stelde één van hen voor mij te doden. Daar schrok ik toch wel van. Een andere man zei dat hij eerst nog wel wat plezier wilde maken. Daarop trokken ze de kleren van mijn lijf en namen mij om beurten. Toen ze mij daarna wilden wurgen, greep het beveiligingssysteem van het huis in.’
‘Nee’, riepen de vriendinnen in koor. ‘Oh, het spijt ons zo, Pan. We hadden je nooit die onzin moeten vertellen.’
‘Wat zeuren jullie nou?’ was de reactie van Pan-Rama. ‘Het was de meest overweldigende ervaring van mijn leven. Ik zal dit nooit vergeten, al word ik driehonderd. Ik ben jullie eeuwig dankbaar dat jullie me hierop gewezen hebben.’
Beau-Monde, Marie-Claire en Elle-Esta keken elkaar verdwaasd aan. Zij dachten alle drie hetzelfde. Dat was nou typisch Pan-Rama. Altijd moest zij alles meer, beter, groter hebben dan iemand anders. En het lukte haar verdomd nog ook. Weer had zij haar vriendinnen weten te overtreffen. Sterker nog, zij had het allemaal weer als eerste meegemaakt. Of was dat een te gewaagde gedachte?
© Adriaan van Garde