Het verhaal
Omdat ze een team nodig heeft dat in staat is om een extreem gevaarlijke missie tot een goed einde te brengen, haalt Amanda Blake Waller (CCH Pounder), het hoofd van een geheime federale instantie die gekend is als de Agency, haar Task Force X van onder het stof. Deze eenheid is omwille van de hoge moeilijkheidsgraad ook gekend als de ‘Suicide Squad’ en bestaat uit een aantal superschurken die worden verplicht om zelfmoordopdrachten uit te voeren. Om hun medewerking te verzekeren, worden Deadshot (Neal McDonough), King Shark (John DiMaggio), Killer Frost (Jennifer Hale), Captain Boomerang (Greg Ellis), KGBeast (Nolan North), Black Spider (Giancarlo Esposito) en Harley Quinn (Hynden Walch) uitgerust met een apparaat waarmee Waller hen vanop afstand kan uitschakelen en vervolgens naar Arkham Asylum gestuurd – de best beveiligde psychiatrische instelling annex gevangenis van het land, waar enkel erg gevaarlijke criminelen en superschurken worden opgesloten. Daar moeten ze de wandelstok van de Riddler (Matthew Gray Gubler) recupereren. Al snel blijkt echter niet alleen dat de teamleden behoorlijk vijandig staan naar Waller toe, maar ook dat de professionele moordenaars (zoals Deadshot) het maar moeilijk kunnen vinden met hun meer chaotische, voornamelijk krankzinnige collega’s (zoals King Shark). Bovendien lijkt niemand echt van plan om de rubberen kogels te gebruiken die voor het team voorzien zijn…
|
|
Bespreking
Knap. Voor zover we kunnen tellen, is Batman: Assault on Arkham al de eenentwintigste animatiefilm die plaatsvindt in het DC Universum waar onder andere ook Superman, Shazam, Green Arrow en de Flash in thuishoren, maar voor het eerst wordt er volledig gefocust op de Suicide Squad, een team antihelden dat verantwoordelijk is voor een aantal van onze favoriete comictitels. Inderdaad: Batman komt eigenlijk niet zoveel voor in het verhaal, al duikt hij tijdens de eerste minuten en tussendoor wel degelijk op en zien we tussen de gevangenen in Arkham ook een aantal andere favoriete schurken uit de Batmanstal terug, waaronder de Joker en Bane. Het is een goede beslissing van DC, want voorlopig draaide zowat elke film hoofdzakelijk rond Superman, Batman of de Justice League (waar beide heren overigens ook deel van uitmaken). Dat vonden heel wat echte comicfans terecht jammer, aangezien DC een thuis biedt aan honderden superhelden die tot nu toe dus zelden uitgebreid aan bod kwamen.
Batman: Assault on Arkham is lichtjes verbonden met de Arkham-computergames, maar biedt een eigen verhaallijn die buiten de games zelf plaatsvindt. De grafische ontwerpen van het logo, een aantal locaties en enkele schurken zijn echter vrijwel identiek, waardoor spelers toch een groot aantal zaken zullen herkennen. Natuurlijk hebben we hier te maken met psychopaten en ijskoude (huur)moordenaars en dat feit heeft er, in combinatie met de vrijheid die de makers genoten vanwege de virtuele afwezigheid van de man in het vleermuiskostuum, voor gezorgd dat de scenaristen zich niet moesten inhouden. Dat betekent dus dat we mogen zien hoe Harley Quinn een stukje van iemands gezicht afbijt of hoe de Suicide Squad de ene na de andere gevangenisbewaker neermaait… en het is superleuk om te zien! Goed, ouders die schrik hebben dat hun kroost te jong is om dit soort dingen te zien zullen misschien zonder de kinderen erbij willen kijken, maar eigenlijk is dit de enige manier waarop een verhaal rond dit team echt kan werken – niet dat er altijd zoveel mogelijk bloed moet vloeien, maar eenmaal deze superschurken in actie komen, is het belangrijk dat je ook kunt zien met hoe weinig scrupules deze jongens en meisjes te werk gaan. Dat het dan ook nog eens gaat om een mix van weinig gebruikte ‘B-personages’ (zoals KGBeast) en een aantal van de populairste schurken van het DC Universum (waaronder Deadshot en Harley Quinn, wiens eigen comic zowat maandelijks de top 10 van de DC-verkoopcijfers haalt) maakt alles nog genietbaarder. Goed, het verhaal zelf is niet zo complex, maar verder zit het met zowat elk aspect – ritme, spanning, humor – goed, zolang je niet verwacht dat de personages gaandeweg evolueren.
Overigens is ook de animatie erg goed: de gekozen stijl heeft meer weg van anime dan het overigens minder indrukwekkende Son of Batman, wat voor vloeiendere gevechten en andere actiescènes zorgt. Toch staat of valt een dergelijke animatiefilm gewoonlijk met de ‘voice acting’ en laat dat nu net een van de sterkste punten van Batman: Assault on Arkham zijn. De acteurs slagen er stuk voor stuk in om haast foutloze prestaties neer te zetten en elk personage is onmiddellijk aan de stem alleen al herkenbaar. Dat heel wat van de acteurs (zoals Conroy, Walch en Baker) al eerder in de huid zijn gekropen van dezelfde personages helpt daar wellicht bij en is natuurlijk ook fantastisch voor de fans. Een aanrader!
Knap. Voor zover we kunnen tellen, is Batman: Assault on Arkham al de eenentwintigste animatiefilm die plaatsvindt in het DC Universum waar onder andere ook Superman, Shazam, Green Arrow en de Flash in thuishoren, maar voor het eerst wordt er volledig gefocust op de Suicide Squad, een team antihelden dat verantwoordelijk is voor een aantal van onze favoriete comictitels. Inderdaad: Batman komt eigenlijk niet zoveel voor in het verhaal, al duikt hij tijdens de eerste minuten en tussendoor wel degelijk op en zien we tussen de gevangenen in Arkham ook een aantal andere favoriete schurken uit de Batmanstal terug, waaronder de Joker en Bane. Het is een goede beslissing van DC, want voorlopig draaide zowat elke film hoofdzakelijk rond Superman, Batman of de Justice League (waar beide heren overigens ook deel van uitmaken). Dat vonden heel wat echte comicfans terecht jammer, aangezien DC een thuis biedt aan honderden superhelden die tot nu toe dus zelden uitgebreid aan bod kwamen.
Batman: Assault on Arkham is lichtjes verbonden met de Arkham-computergames, maar biedt een eigen verhaallijn die buiten de games zelf plaatsvindt. De grafische ontwerpen van het logo, een aantal locaties en enkele schurken zijn echter vrijwel identiek, waardoor spelers toch een groot aantal zaken zullen herkennen. Natuurlijk hebben we hier te maken met psychopaten en ijskoude (huur)moordenaars en dat feit heeft er, in combinatie met de vrijheid die de makers genoten vanwege de virtuele afwezigheid van de man in het vleermuiskostuum, voor gezorgd dat de scenaristen zich niet moesten inhouden. Dat betekent dus dat we mogen zien hoe Harley Quinn een stukje van iemands gezicht afbijt of hoe de Suicide Squad de ene na de andere gevangenisbewaker neermaait… en het is superleuk om te zien! Goed, ouders die schrik hebben dat hun kroost te jong is om dit soort dingen te zien zullen misschien zonder de kinderen erbij willen kijken, maar eigenlijk is dit de enige manier waarop een verhaal rond dit team echt kan werken – niet dat er altijd zoveel mogelijk bloed moet vloeien, maar eenmaal deze superschurken in actie komen, is het belangrijk dat je ook kunt zien met hoe weinig scrupules deze jongens en meisjes te werk gaan. Dat het dan ook nog eens gaat om een mix van weinig gebruikte ‘B-personages’ (zoals KGBeast) en een aantal van de populairste schurken van het DC Universum (waaronder Deadshot en Harley Quinn, wiens eigen comic zowat maandelijks de top 10 van de DC-verkoopcijfers haalt) maakt alles nog genietbaarder. Goed, het verhaal zelf is niet zo complex, maar verder zit het met zowat elk aspect – ritme, spanning, humor – goed, zolang je niet verwacht dat de personages gaandeweg evolueren.
Overigens is ook de animatie erg goed: de gekozen stijl heeft meer weg van anime dan het overigens minder indrukwekkende Son of Batman, wat voor vloeiendere gevechten en andere actiescènes zorgt. Toch staat of valt een dergelijke animatiefilm gewoonlijk met de ‘voice acting’ en laat dat nu net een van de sterkste punten van Batman: Assault on Arkham zijn. De acteurs slagen er stuk voor stuk in om haast foutloze prestaties neer te zetten en elk personage is onmiddellijk aan de stem alleen al herkenbaar. Dat heel wat van de acteurs (zoals Conroy, Walch en Baker) al eerder in de huid zijn gekropen van dezelfde personages helpt daar wellicht bij en is natuurlijk ook fantastisch voor de fans. Een aanrader!
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
DIRK VANDEREYKEN
Beoordeling serie: (3½)
Meer info: Warner Brothers
Meer info: Warner Brothers