Op 6 mei 2013 werden in Cleveland, Ohio, drie vrouwen, Michelle Knight (32), Amanda Berry (27) en Georgina DeJesus (23) bevrijd uit een woning waarin ze tussen de negen en elf jaar lang waren vastgehouden, misbruikt, gemarteld en vernederd door de bewoner, Ariel Castro (52). En dat alles had zich al die jaren voltrokken op nog geen vijf kilometer van waar ze ooit verdwenen waren…
Kort nadat deze real-life horror story naar buiten kwam, besloot de Amerikaanse regisseur Guillermo Iván hieraan een eigen interpretatie te geven. Met als resultaat ‘Blue Family’, een beklemmende, intense en indrukwekkende mix van thriller, drama en horrorfilm. Een van de hoofdrolspeelsters, Miriam Holmlund, was afgelopen november te gast op het Razor Reel Flanders (voorheen: Fantastic) Film Festival (RRFFF) in Brugge, alwaar de Europese première van ‘Blue Family’ plaatsvond. Met deze getalenteerde jonge Zweedse actrice, die al meermaals in Amerikaanse producties heeft gespeeld, spraken we over haar vak in het algemeen en ‘Blue Family’ in het bijzonder.
Waargebeurd gruwelverhaal vertrekpunt voor film
Het waargebeurde gruwelverhaal dat als vertrekpunt diende voor ‘Blue Family’ begon op 22 augustus 2002. Toen verdween Michelle Knight, destijds 20 jaar, spoorloos na een bezoek aan haar neef. Dit gebeurde op de dag dat ze voor de rechter zou verschijnen in verband met een voogdijzaak rond haar zoon. Omdat ze de voogdij over haar zoon verloren had, dachten familieleden destijds dat ze uit pure frustratie daarover er tussenuit geknepen was.
Amanda Marie Berry raakte vermist op 21 april 2003, een dag voor haar zeventiende verjaardag. Aanvankelijk nam de politie aan dat ze van huis was weggelopen, totdat een man, gebruikmakend van haar telefoon, haar moeder belde. Hij verklaarde dat hij met haar dochter was getrouwd en dat zij over een aantal dagen zou terugkeren. Maar dat gebeurde dus niet.
Georgina Lynn DeJesus verdween op veertienjarige leeftijd. Ze werd voor het laatst gezien bij een telefooncel op 2 april 2004 terwijl ze op weg was van school naar huis. Castro’s dochter Arlene kende DeJesus en had bij haar willen gaan logeren, maar Castro’s ex-vrouw, Grimilda Figueroa, stond dat niet toe. Berry en DeJesus verdwenen binnen een afstand van vijf blokken van elkaar, vermoedelijk zelfs binnen hetzelfde blok. Hun beider vermissing kwam aan bod in het tv-programma America’s Most Wanted in 2004, 2005 en 2006.
Kort nadat deze real-life horror story naar buiten kwam, besloot de Amerikaanse regisseur Guillermo Iván hieraan een eigen interpretatie te geven. Met als resultaat ‘Blue Family’, een beklemmende, intense en indrukwekkende mix van thriller, drama en horrorfilm. Een van de hoofdrolspeelsters, Miriam Holmlund, was afgelopen november te gast op het Razor Reel Flanders (voorheen: Fantastic) Film Festival (RRFFF) in Brugge, alwaar de Europese première van ‘Blue Family’ plaatsvond. Met deze getalenteerde jonge Zweedse actrice, die al meermaals in Amerikaanse producties heeft gespeeld, spraken we over haar vak in het algemeen en ‘Blue Family’ in het bijzonder.
Waargebeurd gruwelverhaal vertrekpunt voor film
Het waargebeurde gruwelverhaal dat als vertrekpunt diende voor ‘Blue Family’ begon op 22 augustus 2002. Toen verdween Michelle Knight, destijds 20 jaar, spoorloos na een bezoek aan haar neef. Dit gebeurde op de dag dat ze voor de rechter zou verschijnen in verband met een voogdijzaak rond haar zoon. Omdat ze de voogdij over haar zoon verloren had, dachten familieleden destijds dat ze uit pure frustratie daarover er tussenuit geknepen was.
Amanda Marie Berry raakte vermist op 21 april 2003, een dag voor haar zeventiende verjaardag. Aanvankelijk nam de politie aan dat ze van huis was weggelopen, totdat een man, gebruikmakend van haar telefoon, haar moeder belde. Hij verklaarde dat hij met haar dochter was getrouwd en dat zij over een aantal dagen zou terugkeren. Maar dat gebeurde dus niet.
Georgina Lynn DeJesus verdween op veertienjarige leeftijd. Ze werd voor het laatst gezien bij een telefooncel op 2 april 2004 terwijl ze op weg was van school naar huis. Castro’s dochter Arlene kende DeJesus en had bij haar willen gaan logeren, maar Castro’s ex-vrouw, Grimilda Figueroa, stond dat niet toe. Berry en DeJesus verdwenen binnen een afstand van vijf blokken van elkaar, vermoedelijk zelfs binnen hetzelfde blok. Hun beider vermissing kwam aan bod in het tv-programma America’s Most Wanted in 2004, 2005 en 2006.
Alle drie waren ze ontvoerd door buurtbewoner Ariel Castro en vervolgens opgesloten in zijn woning aan 2207 Seymour Avenue, Cleveland. Castro, een schoolbuschauffeur en muzikant, was vóór die tijd al geen lieverdje. Tal van keren was hij in aanraking gekomen met justitie, met name vanwege ernstige mishandeling van zijn vrouw (die hem in 1996 verliet), verstoring van de openbare orde en verkeersovertredingen. Ook als buschauffeur ging hij menigmaal over de schreef. Zo keerde hij de bus een keer op een punt waar dat niet mocht, liet hij ooit een kind in de bus zitten terwijl hij ging lunchen en gebruikte hij de bus wel eens om boodschappen te gaan doen. Uiteindelijk was bij zijn werkgever de maat vol er werd hij in november 2012 ontslagen.
Vaak ketende hij de drie gevangengenomen vrouwen vast. Veelvuldig werden ze door hem verkracht en gemarteld. Knight vertelde de politie na haar redding dat ze door zijn toedoen minstens vijf keer zwanger was geweest. Haar grootmoeder vertelde verslaggevers kort na de redding van het drietal dat Knight plastische chirurgie in haar gezicht zou moeten ondergaan vanwege de vele klappen die ze te verduren had gekregen. Bovendien was ze aan één oor doof geraakt.
In december 2006 werd Knight door Castro gedwongen om hem te helpen bij het ter wereld brengen van Berry’s kind, wat in een opblaasbaar bad geschiedde. Hij zwoer Knight te doden als de baby het niet zou overleven. Op een bepaald moment hield het kind op met ademen, maar wist Knight haar te reanimeren.
Over de verschrikkingen die Knight al die jaren heeft moeten doorstaan, schreef ze samen met Michelle Burford het boek ‘Finding Me: A Decade of Darkness’, a Life Reclaimed, dat in mei 2014 verscheen. Nergens noemt Knight daarin Castro bij naam, omdat ze hem weigert als mens te erkennen en hij daarom in haar ogen ook geen naam verdient. In plaats daarvan spreekt ze steeds van ‘the dude’ (‘de gast’). Ook Berry en DeJesus besloten om hun belevenissen op schrift te zetten en sloegen daarvoor de handen ineen met de Washington Post-journalisten Mary Jordan en Kevin Sullivan. Hun boek, ‘Hope: A Memoir of Survival in Cleveland’, zal naar verwachting op 28 april 2015 uitkomen.
Bevrijding na jaren van gevangenschap en beproevingen
Op 6 mei 2013 gaat Castro even zijn huis uit en ontdekt Berry dat hij de voor de buitendeur zittende binnendeur niet op slot heeft gedaan. Daarop loopt Berry, met haar zesjarige dochter in haar armen, naar de buitendeur, die nog wel achter slot en grendel zat. Deze durft ze echter niet open te breken, omdat ze vreest dat Castro haar wil testen, zoals hij eerder gedaan had door bewust bepaalde toegangen open te laten.
Als ze mensen voorbij ziet komen, begint ze om hulp te schreeuwen. Een van die voorbijgangers, Angel Cordero, hoort maar, maar begrijpt niet direct wat er aan de hand is, omdat zijn Engels vrij gebrekkig is. Al snel komt een andere buur, Charles Ramsay, erbij. Hem vertelt Berry dat ze in dit huis al jaren wordt vastgehouden en de politie wil bellen. Ramsay trapt dan de buitendeur in, waarna Berry en haar kind naar buiten kruipen. Vervolgens brengt Cordero beiden naar de nabijgelegen woning van Altagracia Tejada waar hij op bezoek is geweest. Als Berry haar vertelt dat ze Amanda Berry is, kan ze dat in eerste instantie niet geloven. “U kunt Amanda Berry niet zijn”, zegt ze, “want Amanda Berry is dood.” Daarop geeft Tejada de in een pyjama geklede vrouw haar telefoon. Berry belt de alarmcentrale en zegt: “Help mij! Ik ben Amanda Berry. Ik ben ontvoerd en al tien jaar vermist. Ik ben hier en ik ben vrij nu.”
Kort daarna verschijnt de politie ten tonele en worden ook haar medegevangenen gered. Luttele uren later wordt Castro gearresteerd. Ook zijn broers Pedro (54) en Onil Castro (50) worden aangehouden op verdenking van medeplichtigheid, maar worden drie dagen later vrijgelaten nadat vast is komen te staan dat ze niets met de zaak te maken hebben. Ariel Castro bekent schuldig te zijn aan 937 gevallen van verkrachting, kidnapping en moord (op ongeboren kinderen) met verzwarende omstandigheden. Hij wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, met daar bovenop een symbolische 1000 (!) jaar cel, zonder uitzicht ooit nog vrij te komen. Toch zal zijn detentie slechts van korte duur zijn, want op 3 september 2013 pleegt hij zelfmoord door zich op te hangen aan een laken…
Vaak ketende hij de drie gevangengenomen vrouwen vast. Veelvuldig werden ze door hem verkracht en gemarteld. Knight vertelde de politie na haar redding dat ze door zijn toedoen minstens vijf keer zwanger was geweest. Haar grootmoeder vertelde verslaggevers kort na de redding van het drietal dat Knight plastische chirurgie in haar gezicht zou moeten ondergaan vanwege de vele klappen die ze te verduren had gekregen. Bovendien was ze aan één oor doof geraakt.
In december 2006 werd Knight door Castro gedwongen om hem te helpen bij het ter wereld brengen van Berry’s kind, wat in een opblaasbaar bad geschiedde. Hij zwoer Knight te doden als de baby het niet zou overleven. Op een bepaald moment hield het kind op met ademen, maar wist Knight haar te reanimeren.
Over de verschrikkingen die Knight al die jaren heeft moeten doorstaan, schreef ze samen met Michelle Burford het boek ‘Finding Me: A Decade of Darkness’, a Life Reclaimed, dat in mei 2014 verscheen. Nergens noemt Knight daarin Castro bij naam, omdat ze hem weigert als mens te erkennen en hij daarom in haar ogen ook geen naam verdient. In plaats daarvan spreekt ze steeds van ‘the dude’ (‘de gast’). Ook Berry en DeJesus besloten om hun belevenissen op schrift te zetten en sloegen daarvoor de handen ineen met de Washington Post-journalisten Mary Jordan en Kevin Sullivan. Hun boek, ‘Hope: A Memoir of Survival in Cleveland’, zal naar verwachting op 28 april 2015 uitkomen.
Bevrijding na jaren van gevangenschap en beproevingen
Op 6 mei 2013 gaat Castro even zijn huis uit en ontdekt Berry dat hij de voor de buitendeur zittende binnendeur niet op slot heeft gedaan. Daarop loopt Berry, met haar zesjarige dochter in haar armen, naar de buitendeur, die nog wel achter slot en grendel zat. Deze durft ze echter niet open te breken, omdat ze vreest dat Castro haar wil testen, zoals hij eerder gedaan had door bewust bepaalde toegangen open te laten.
Als ze mensen voorbij ziet komen, begint ze om hulp te schreeuwen. Een van die voorbijgangers, Angel Cordero, hoort maar, maar begrijpt niet direct wat er aan de hand is, omdat zijn Engels vrij gebrekkig is. Al snel komt een andere buur, Charles Ramsay, erbij. Hem vertelt Berry dat ze in dit huis al jaren wordt vastgehouden en de politie wil bellen. Ramsay trapt dan de buitendeur in, waarna Berry en haar kind naar buiten kruipen. Vervolgens brengt Cordero beiden naar de nabijgelegen woning van Altagracia Tejada waar hij op bezoek is geweest. Als Berry haar vertelt dat ze Amanda Berry is, kan ze dat in eerste instantie niet geloven. “U kunt Amanda Berry niet zijn”, zegt ze, “want Amanda Berry is dood.” Daarop geeft Tejada de in een pyjama geklede vrouw haar telefoon. Berry belt de alarmcentrale en zegt: “Help mij! Ik ben Amanda Berry. Ik ben ontvoerd en al tien jaar vermist. Ik ben hier en ik ben vrij nu.”
Kort daarna verschijnt de politie ten tonele en worden ook haar medegevangenen gered. Luttele uren later wordt Castro gearresteerd. Ook zijn broers Pedro (54) en Onil Castro (50) worden aangehouden op verdenking van medeplichtigheid, maar worden drie dagen later vrijgelaten nadat vast is komen te staan dat ze niets met de zaak te maken hebben. Ariel Castro bekent schuldig te zijn aan 937 gevallen van verkrachting, kidnapping en moord (op ongeboren kinderen) met verzwarende omstandigheden. Hij wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, met daar bovenop een symbolische 1000 (!) jaar cel, zonder uitzicht ooit nog vrij te komen. Toch zal zijn detentie slechts van korte duur zijn, want op 3 september 2013 pleegt hij zelfmoord door zich op te hangen aan een laken…
‘Blue Family’ toont schrikbewind van psychopaat
Het script voor de film ‘Blue Family’ werd geschreven door Amy Acosta, Guillermo Iván en Christopher Márquez. De rolprent ging in mei 2014 in wereldpremière op het beroemde filmfestival van Cannes. In ‘Blue Family’ maken we kennis met Armando Guevara, die de perfecte buurman lijkt. Hij is aantrekkelijk, creatief, altijd bereid om iemand waar nodig een handje te helpen, maar achter gesloten deuren verbergt hij een duister geheim. Omdat hij nooit een familie heeft gehad en tot nu toe een verre van florissant leven geleid heeft, ontvoert hij één voor één drie mooie jonge vrouwen om zo zijn eigen perfecte familie te creëren. Nou ja, perfecte familie… Zeg maar gerust verwrongen familie. Zo vat hij de term familiebanden net iets té letterlijk op door de drie dames regelmatig aan de ketting te leggen. Deze in en in zieke geest ontpopt zich als een ware despoot, die de meest smerige spelletjes speelt, een uiterst kort lontje heeft en extreem losse handjes bezit. Ook deelt hij op mentaal vlak de ene na de andere mokerslag uit, waardoor zich bij zijn ‘familieleden’ gaandeweg een zekere murwheid en gelatenheid inzet. In zijn broer Daniel vindt Armando zijn partner in crime, al worstelt deze wel met enkele morele vragen over de hele gang van zaken. Maar om zijn broer te geven waar hij altijd van gedroomd heeft, deint hij toch maar mee op diens psychotische golven. Hoezeer de drie gevangenen ook lijden onder de verkrachtingen, mishandelingen, vernederingen en vrijwel constante sfeer van angst en spanning, hun drang om te ontsnappen vervliegt niet. De ene dag is die drang er wat meer dan de andere, maar toch, de wil om uit te breken blijft. Maar ze weten ook dat elke mislukte poging daartoe genadeloos wordt afgestraft. Dus dat werpt een torenhoge hinderpaal op. En zo verstrijken er jaren… Jaren, die qua gruwelijkheid het voorstelbare overstijgen. Toen de filmmakers aan ‘Blue Family’ begonnen, kenden niemand nog de details van wat de echte gekidnapte vrouwen door hadden doorgemaakt. Ze lieten zich louter inspireren door het spaarzame nieuws dat rond deze zaak bekend was en gaven daar een eigen invulling aan. Dus een docudrama is het allerminst. Weliswaar komen er gebeurtenissen in voor die ook in werkelijkheid hebben plaatsgevonden, maar deze vormen slechts een miniem onderdeel van het verhaal. Wat regisseur Guillermo Iván en zijn team hebben willen laten zien, is wat er zich jarenlang binnen de vier muren vaRQUESn dit horrorhuis afgespeeld zóu kunnen hebben. Dat heeft een film opgeleverd die je van begin tot eind meezuigt in de nachtmerrieachtige wereld van het monster dat Guevara is en het schrikbewind waaronder zijn drie slachtoffers jarenlang gebukt gaan. Vaak denk je na het zien van een rolprent: “Het is maar een film.” Ditmaal kom je echter tot een heel ander besef: “Wacht eens, zoiets dergelijks is ook écht gebeurd! Ongelooflijk!” Waarmee maar weer eens bewezen is dat de werkelijkheid niet zelden gruwelijker is dan de meest ongebreidelde fantasie. De in Mexico geboren en in Cuba opgroeide Iván, tevens een begenadigd acteur (bekend van onder meer de actiethriller ‘Vantage Point’), speelt zelf de rol van de gestoorde en sardonische Armando Guevara, en dat doet hij op beklijvend imposante wijze. Guevara’s broer Daniel wordt treffend neergezet door medescenarist Christopher Márquez (die eerder in o.a. het filmdrama ‘Finding Hope’ speelde). De drie slachtoffers, die de makers Jessica, Julia en Erin noemden, worden ijzersterk en volkomen geloofwaardig uitgebeeld door respectievelijk Miriam Holmlund, Rheagan Wallace (die te zien was in o.a. ‘Humans vs Zombies’ en de tv-serie ‘7th Heaven’) en Rachel Truitt (die in o.a. de korte films ‘Flashbacks’ en ‘The Babysitter’ speelde). Van deze drie personages zijn heel bewust geen heldinnen gemaakt, zoals je zo vaak ziet in films waarin vrouwen in het nauw gedreven worden of uit zijn op wraak. Nee, de makers laten zien hoe iemand in de échte wereld zou kunnen omgaan met en reageren op de vreselijke dingen zij meemaken. En dat verdient lof, want men had ook makkelijk voor effectbejag kunnen kiezen en alle actie-, spektakel- en stuntregisters open kunnen trekken. Gelukkig heeft men dat niet gedaan, waardoor de film naar een hoger niveau is getild. |
|
Miriam Holmlund: actrice, danseres, voice-over en model
Miriam Hannah Holmlund werd geboren op 10 december 1987 in Malmö, Zweden, en heeft Poolse voorouders. Ze werd ingeleid in het acteermétier door acteur en acteercoach Kenneth Milldoff, van wie ze privélessen kreeg. In 2011 vertrok ze naar New York City voor een tweejarige studie aan de legendarische acteerschool The Lee Strasberg Theatre & Film Institute. Daarna verwierf ze, eveneens in de Big Apple, een studiebeurs voor een acteeropleiding aan de John Pallotta Studios. In deze metropool verscheen ze op de planken in het stuk Central Park West.
In de VS speelde ze naast ‘Blue Family’ in de over de immigratieproblemen handelende korte film Borders van Michael Martinez en de nog uit te komen langspeelfilms ‘The Strike’, een door Iván gemaakte komedie rond drie waardeloze acteurs, en ‘Ovum’, een mengeling van drama en komedie van Matt Ott waarin een actrice uit Brooklyn in de wereld van de eicelbanken terechtkomt. Ook was ze te zien in een aflevering van ‘Law & Order: Special Victims Unit’.
Maar ze heeft nog meer pijlen op haar boog. Zo beheerst ze de dansstijlen jazz, street dance, hiphop, dancehall en salsa. Haar danskunsten etaleerde ze onder meer in de videoclip ‘Been Around the World’ van de New Yorkse, van Jamaicaanse afkomst zijnde hiphop-/reggaezanger Jubi. Daarnaast doet ze reclame-, voice-over- en modellenwerk.
Rol in ‘Blue Family’ dankzij invallende docent
Op 13 november 2014 zag ik ‘Blue Family’ op het Razor Reel Flanders Film Festival 2014. De film maakte deel uit van de sectie Fantastic Scope, waarmee de organisatoren het publiek een panorama boden van de hedendaagse fantastische film in al zijn facetten. Een dag later ging ik om de tafel zitten met Miriam Holmlund voor een uitgebreid interview met deze veelzijdige en goedlachse dame.
Hoe heb je de rol van Jessica in ‘Blue Family’ bemachtigd? Gewoon via een auditie of het ging het anders?
Drie weken voordat ik afstudeerde aan The Lee Strasberg Theatre & Film Institute viel Guillermo Iván in als docent bij een van de vakken die ik volgde. Tijdens die les regisseerde hij mij en wat hij zag beviel hem. Twee weken later kwam hij terug om opnieuw voor dezelfde docent in te vallen, maar toen kon ik zijn les niet bijwonen omdat ik moest repeteren voor de zogeheten ‘Conservatory Performance’ die verplicht is voor afstudeerders. Daarin moet je in zeven à acht minuten laten zien wat je hebt geleerd tijdens je acteeropleiding. Daar mogen familieleden, vrienden en zakenmensen als impresario’s, castingdirecteuren, regisseurs en managers bij zijn. Bij toeval kwam ik diezelfde dag Guillermo op school tegen en toen zei hij tegen me: ‘Ik heb misschien een rol voor je. Wil je naar Dallas komen?’ Hoewel hij me op dat moment niet meer vertelde dan dat het om een rol in een psychologische thriller ging, antwoordde ik direct: ‘Ja, natuurlijk wil ik dat!’ Haha!
Toen wist je dus nog totaal niet wat deze rol zou inhouden. Kreeg je, toen je het script onder ogen kreeg en merkte hoe heftig veel scènes waren, geen bedenkingen?
In eerste instantie was ik vreselijk bang om de rol op me te nemen, omdat ik me danig afvroeg of deze niet te hoog gegrepen was. Maar voor een actrice was dit natuurlijk werkelijk een droomrol en dus vond ik dat ik deze kans niet aan me voorbij mocht laten gaan. Bovendien vertrouwde ik Guillermo volkomen en had zijn les op school zo’n indruk op me gemaakt dat ik ook echt met hem wilde samenwerken. Ik had me al voorgenomen om na afronding van mijn opleiding contact met hem op te nemen, omdat hij zo’n voortreffelijke acteursregisseur is en over zo ongelooflijk veel verbeeldingskracht beschikt. Maar hij was me dus voor…
Waarom koos hij specifiek voor jou? Had hij tijdens de lessen iets in je spel ontwaard waardoor hij dacht: ‘Dat is precies het type actrice waarnaar ik op zoek ben’?
Nou, dat is eigenlijk een heel grappig verhaal. Het vak waarvoor hij inviel was mijn favoriete vak, acteren voor film en televisie. Omdat de docent die dit vak geeft, Paul Calderon, een dag vrijaf genomen had, was Guillermo gevraagd om voor hem in te vallen, maar dat wisten we niet. Ik kijk altijd uit naar de lessen van Paul, dus toen ik in plaats van hem Guillermo het klaslokaal binnen zag komen, was ik compleet verrast, waardoor direct mijn reactie was: ‘Wie is dat nu weer?!’ Dat kwam recht uit mijn hart, maar niet op een vriendelijke manier... Dat kwam omdat ik meteen zoiets had van: ‘Waarom krijgen we nu van hém les?! Waar is Paul?’ Dus mijn eerste contact met Guillermo was nogal intens, haha! Onmiddellijk daarna stelde ik me aan hem voor en zei: ‘Sorry, dat had ik er ineens uitgeflapt. Bent u onze docent?’ Waarop hij zei: ‘Ja, inderdaad.’ Toen begon hij met de les en daagde hij mij uit: ‘Wat zou je ervan zeggen als jij nu eens als eerste het podium op komt?’ En toen zei ik: ‘Dat is goed.’ Kortom, onze eerste kennismaking was een uitdaging voor ons beiden! Maar tijdens de opnamen voor ‘Blue Family’ hebben we ontzettend goed met elkaar samengewerkt. Hij is echt een waanzinnig goede regisseur. Hij is in de eerste plaats acteur – en is als zodanig een grote naam in Mexico, trouwens – waardoor hij als geen ander weet hoe je acteurs moet regisseren. Aan ‘Blue Family’ werkte hij mee als scenarioschrijver, regisseur, producer én acteur!
En op de aftiteling zag ik dat hij zelfs nog méér gedaan heeft!
Ja, hij doet ontzettend veel!
Miriam Hannah Holmlund werd geboren op 10 december 1987 in Malmö, Zweden, en heeft Poolse voorouders. Ze werd ingeleid in het acteermétier door acteur en acteercoach Kenneth Milldoff, van wie ze privélessen kreeg. In 2011 vertrok ze naar New York City voor een tweejarige studie aan de legendarische acteerschool The Lee Strasberg Theatre & Film Institute. Daarna verwierf ze, eveneens in de Big Apple, een studiebeurs voor een acteeropleiding aan de John Pallotta Studios. In deze metropool verscheen ze op de planken in het stuk Central Park West.
In de VS speelde ze naast ‘Blue Family’ in de over de immigratieproblemen handelende korte film Borders van Michael Martinez en de nog uit te komen langspeelfilms ‘The Strike’, een door Iván gemaakte komedie rond drie waardeloze acteurs, en ‘Ovum’, een mengeling van drama en komedie van Matt Ott waarin een actrice uit Brooklyn in de wereld van de eicelbanken terechtkomt. Ook was ze te zien in een aflevering van ‘Law & Order: Special Victims Unit’.
Maar ze heeft nog meer pijlen op haar boog. Zo beheerst ze de dansstijlen jazz, street dance, hiphop, dancehall en salsa. Haar danskunsten etaleerde ze onder meer in de videoclip ‘Been Around the World’ van de New Yorkse, van Jamaicaanse afkomst zijnde hiphop-/reggaezanger Jubi. Daarnaast doet ze reclame-, voice-over- en modellenwerk.
Rol in ‘Blue Family’ dankzij invallende docent
Op 13 november 2014 zag ik ‘Blue Family’ op het Razor Reel Flanders Film Festival 2014. De film maakte deel uit van de sectie Fantastic Scope, waarmee de organisatoren het publiek een panorama boden van de hedendaagse fantastische film in al zijn facetten. Een dag later ging ik om de tafel zitten met Miriam Holmlund voor een uitgebreid interview met deze veelzijdige en goedlachse dame.
Hoe heb je de rol van Jessica in ‘Blue Family’ bemachtigd? Gewoon via een auditie of het ging het anders?
Drie weken voordat ik afstudeerde aan The Lee Strasberg Theatre & Film Institute viel Guillermo Iván in als docent bij een van de vakken die ik volgde. Tijdens die les regisseerde hij mij en wat hij zag beviel hem. Twee weken later kwam hij terug om opnieuw voor dezelfde docent in te vallen, maar toen kon ik zijn les niet bijwonen omdat ik moest repeteren voor de zogeheten ‘Conservatory Performance’ die verplicht is voor afstudeerders. Daarin moet je in zeven à acht minuten laten zien wat je hebt geleerd tijdens je acteeropleiding. Daar mogen familieleden, vrienden en zakenmensen als impresario’s, castingdirecteuren, regisseurs en managers bij zijn. Bij toeval kwam ik diezelfde dag Guillermo op school tegen en toen zei hij tegen me: ‘Ik heb misschien een rol voor je. Wil je naar Dallas komen?’ Hoewel hij me op dat moment niet meer vertelde dan dat het om een rol in een psychologische thriller ging, antwoordde ik direct: ‘Ja, natuurlijk wil ik dat!’ Haha!
Toen wist je dus nog totaal niet wat deze rol zou inhouden. Kreeg je, toen je het script onder ogen kreeg en merkte hoe heftig veel scènes waren, geen bedenkingen?
In eerste instantie was ik vreselijk bang om de rol op me te nemen, omdat ik me danig afvroeg of deze niet te hoog gegrepen was. Maar voor een actrice was dit natuurlijk werkelijk een droomrol en dus vond ik dat ik deze kans niet aan me voorbij mocht laten gaan. Bovendien vertrouwde ik Guillermo volkomen en had zijn les op school zo’n indruk op me gemaakt dat ik ook echt met hem wilde samenwerken. Ik had me al voorgenomen om na afronding van mijn opleiding contact met hem op te nemen, omdat hij zo’n voortreffelijke acteursregisseur is en over zo ongelooflijk veel verbeeldingskracht beschikt. Maar hij was me dus voor…
Waarom koos hij specifiek voor jou? Had hij tijdens de lessen iets in je spel ontwaard waardoor hij dacht: ‘Dat is precies het type actrice waarnaar ik op zoek ben’?
Nou, dat is eigenlijk een heel grappig verhaal. Het vak waarvoor hij inviel was mijn favoriete vak, acteren voor film en televisie. Omdat de docent die dit vak geeft, Paul Calderon, een dag vrijaf genomen had, was Guillermo gevraagd om voor hem in te vallen, maar dat wisten we niet. Ik kijk altijd uit naar de lessen van Paul, dus toen ik in plaats van hem Guillermo het klaslokaal binnen zag komen, was ik compleet verrast, waardoor direct mijn reactie was: ‘Wie is dat nu weer?!’ Dat kwam recht uit mijn hart, maar niet op een vriendelijke manier... Dat kwam omdat ik meteen zoiets had van: ‘Waarom krijgen we nu van hém les?! Waar is Paul?’ Dus mijn eerste contact met Guillermo was nogal intens, haha! Onmiddellijk daarna stelde ik me aan hem voor en zei: ‘Sorry, dat had ik er ineens uitgeflapt. Bent u onze docent?’ Waarop hij zei: ‘Ja, inderdaad.’ Toen begon hij met de les en daagde hij mij uit: ‘Wat zou je ervan zeggen als jij nu eens als eerste het podium op komt?’ En toen zei ik: ‘Dat is goed.’ Kortom, onze eerste kennismaking was een uitdaging voor ons beiden! Maar tijdens de opnamen voor ‘Blue Family’ hebben we ontzettend goed met elkaar samengewerkt. Hij is echt een waanzinnig goede regisseur. Hij is in de eerste plaats acteur – en is als zodanig een grote naam in Mexico, trouwens – waardoor hij als geen ander weet hoe je acteurs moet regisseren. Aan ‘Blue Family’ werkte hij mee als scenarioschrijver, regisseur, producer én acteur!
En op de aftiteling zag ik dat hij zelfs nog méér gedaan heeft!
Ja, hij doet ontzettend veel!
Onverwachte gelijkenissen tussen film en realiteit
Niet alle scènes van ‘Blue Family’ werden door Guillermo Iván geregisseerd. Er zijn er ook die onder regie van Ben Loggins tot stand kwamen. Hoe was grofweg de taakverdeling tussen beiden?
Guillermo en Ben hebben al vaker samen aan filmprojecten gewerkt en vullen elkaar erg goed aan. Guillermo houdt zich meer met de creatieve kant van het regievak bezig, terwijl Ben zich meer richt op de technische zaken die erbij komen kijken. Bij ‘Blue Family’ focuste Ben zich niet zozeer op het acteerwerk als wel de vraag of scènes ‘werkten’. Als hij bijvoorbeeld het idee had dat een scène sterker zou worden als daarin iemand vanaf een andere positie zou komen aanlopen, dan gaf hij dat aan. Maar alle anderen op de set mochten óók hun mening ventileren en daar werd serieus naar geluisterd. Zo besprak ik zelfs dingen met de dames van de visagie. Dus er was sprake van een heel open sfeer, waarin iedereen elkaar hielp, wat een fantastische ervaring was.
Was het voor Guillermo Iván niet lastig om steeds te moeten switchen tussen regisseren en acteren?
Steeds als hij een scène met mij speelde, vertelde hij me eerst wat hij wilde zien en zette hij vervolgens zijn acteurspet op. En dat werkte heel goed voor mij, want datgene wat hij mij als acteur gaf, kon ik weer gebruiken om mijn eigen spel te versterken.
Hoe was het om met de andere twee hoofdrolspeelsters, Rheagan Wallace en Rachel Truitt, te werken? Konden jullie je aan elkaar optrekken?
Jazeker! Als de camera op mij gericht was, hielp een van de andere actrices me of hielpen ze me allebei door me feedback te geven. En omgekeerd deed ik dat ook. Maar zoals ik zei hielp iedereen op de set elkaar. Want we wilden allemaal hetzelfde: een geweldige film maken.
Hadden de scenaristen van ‘Blue Family’ zich verdiept in de persoon Ariel Castro om zich zo een beeld te kunnen vormen van zijn persoonlijkheid en beweegredenen?
Toen Amy, Guillermo en Chris het script schreven, was het nieuws rond deze zaak nog vers van de pers. Zoals zovelen hadden ook zij dat nieuws gehoord, maar de drie vrouwen hadden toen nog niets over hun ervaringen naar buiten gebracht en ook Castro zweeg, zodat ze hun fantasie moesten aanspreken. Het enige wat ze wisten, was dat de vrouwen jarenlang waren gevangengehouden in Castro’s huis, ze vaak aan kettingen vast hadden gelegen en dat een van hen tijdens haar gevangenschap een kind had gekregen. Toen de film af was, begon een van de slachtoffers, Michelle Knight, die het langst opgesloten had gezeten, interviews te geven. Ook publiceerde ze in die periode over haar jaren in gevangenschap een boek, dat ik gelezen heb. En wat zeer opvallend was aan haar verhaal, was dat dit aardig wat gelijkenissen vertoonde met wat er in de film te zien is! Heel bizar!
Wat vond je het lastigst aan het spelen van de rol van Jessica?
Het lastigst vond ik de scène wanneer ik ontwaak in de kelder van het huis na te zijn ontvoerd. Want hoewel er zo’n tien crewleden om me heen stonden, moest ik zien over te brengen dat ik daar helemaal in mijn eentje zat en totaal ontredderd was, omdat ik in een mij onbekende ruimte vastgeketend lag en daardoor nergens heen kon. Het viel niet mee om al deze dingen in de korte tijd die ingeruimd was voor deze scène goed te doen. Maar Guillermo heeft me daar uitstekend bij geholpen. Hij hielp me overal mee.
Aanklacht tegen huiselijk geweld
In onze samenleving zijn er ook vrouwen die door hun man of vriend mishandeld worden en zuchten onder diens juk. Zij zijn weliswaar vrij om te gaan en staan waar ze willen, maar in hun huis zijn ze in feite ook gevangenen. Wereldwijd hebben talloze vrouwen hiermee te maken. Denk je dat ‘Blue Family’ ertoe zal bijdragen dat huiselijk geweld meer aandacht zal krijgen en tot meer discussie over de problematiek zal leiden?
Dat hoop ik ten zeerste. Dat was ook de hoofdreden om deze film te maken. We hebben de drie vrouwen in de film heel bewust in het middelpunt gezet om de kijker de ogen te laten openen en te laten zien hoe het is om dagelijks als een gevangene in een woning te moeten leven. Het is een vorm van huiselijk geweld die in veel verschillende gradaties voorkomt. Maar als je als vrouw hard genoeg terugvecht en niet opgeeft, kun je aan die nachtmerrie een eind maken. Vandaar ook dat we in de film de focus hebben gericht op de vrouwen in plaats van de mannen. Want we wilden heel duidelijk overbrengen hoe verschrikkelijk zij worstelen met de situatie waar ze in beland zijn, wat ze niet allemaal doen om daaruit te komen en hoe vreselijk angstig ze zich onder die omstandigheden voelen. Uit pure angst doen ze slaafs alles wat hun opgedragen wordt, hoe walgelijk het ook is. Onze film laat zien wat dit met een mens doen en dat je daar uiteindelijk helemaal kapot aan gaat. Maar ook wat iemand ertoe kan brengen om zoiets onmenselijks te doen.
Hoe komt het volgens jou dat het vrijwel zonder uitzondering steeds mannen zijn die vrouwen mishandelen en je het omgekeerde zelden ziet?
Niet alle scènes van ‘Blue Family’ werden door Guillermo Iván geregisseerd. Er zijn er ook die onder regie van Ben Loggins tot stand kwamen. Hoe was grofweg de taakverdeling tussen beiden?
Guillermo en Ben hebben al vaker samen aan filmprojecten gewerkt en vullen elkaar erg goed aan. Guillermo houdt zich meer met de creatieve kant van het regievak bezig, terwijl Ben zich meer richt op de technische zaken die erbij komen kijken. Bij ‘Blue Family’ focuste Ben zich niet zozeer op het acteerwerk als wel de vraag of scènes ‘werkten’. Als hij bijvoorbeeld het idee had dat een scène sterker zou worden als daarin iemand vanaf een andere positie zou komen aanlopen, dan gaf hij dat aan. Maar alle anderen op de set mochten óók hun mening ventileren en daar werd serieus naar geluisterd. Zo besprak ik zelfs dingen met de dames van de visagie. Dus er was sprake van een heel open sfeer, waarin iedereen elkaar hielp, wat een fantastische ervaring was.
Was het voor Guillermo Iván niet lastig om steeds te moeten switchen tussen regisseren en acteren?
Steeds als hij een scène met mij speelde, vertelde hij me eerst wat hij wilde zien en zette hij vervolgens zijn acteurspet op. En dat werkte heel goed voor mij, want datgene wat hij mij als acteur gaf, kon ik weer gebruiken om mijn eigen spel te versterken.
Hoe was het om met de andere twee hoofdrolspeelsters, Rheagan Wallace en Rachel Truitt, te werken? Konden jullie je aan elkaar optrekken?
Jazeker! Als de camera op mij gericht was, hielp een van de andere actrices me of hielpen ze me allebei door me feedback te geven. En omgekeerd deed ik dat ook. Maar zoals ik zei hielp iedereen op de set elkaar. Want we wilden allemaal hetzelfde: een geweldige film maken.
Hadden de scenaristen van ‘Blue Family’ zich verdiept in de persoon Ariel Castro om zich zo een beeld te kunnen vormen van zijn persoonlijkheid en beweegredenen?
Toen Amy, Guillermo en Chris het script schreven, was het nieuws rond deze zaak nog vers van de pers. Zoals zovelen hadden ook zij dat nieuws gehoord, maar de drie vrouwen hadden toen nog niets over hun ervaringen naar buiten gebracht en ook Castro zweeg, zodat ze hun fantasie moesten aanspreken. Het enige wat ze wisten, was dat de vrouwen jarenlang waren gevangengehouden in Castro’s huis, ze vaak aan kettingen vast hadden gelegen en dat een van hen tijdens haar gevangenschap een kind had gekregen. Toen de film af was, begon een van de slachtoffers, Michelle Knight, die het langst opgesloten had gezeten, interviews te geven. Ook publiceerde ze in die periode over haar jaren in gevangenschap een boek, dat ik gelezen heb. En wat zeer opvallend was aan haar verhaal, was dat dit aardig wat gelijkenissen vertoonde met wat er in de film te zien is! Heel bizar!
Wat vond je het lastigst aan het spelen van de rol van Jessica?
Het lastigst vond ik de scène wanneer ik ontwaak in de kelder van het huis na te zijn ontvoerd. Want hoewel er zo’n tien crewleden om me heen stonden, moest ik zien over te brengen dat ik daar helemaal in mijn eentje zat en totaal ontredderd was, omdat ik in een mij onbekende ruimte vastgeketend lag en daardoor nergens heen kon. Het viel niet mee om al deze dingen in de korte tijd die ingeruimd was voor deze scène goed te doen. Maar Guillermo heeft me daar uitstekend bij geholpen. Hij hielp me overal mee.
Aanklacht tegen huiselijk geweld
In onze samenleving zijn er ook vrouwen die door hun man of vriend mishandeld worden en zuchten onder diens juk. Zij zijn weliswaar vrij om te gaan en staan waar ze willen, maar in hun huis zijn ze in feite ook gevangenen. Wereldwijd hebben talloze vrouwen hiermee te maken. Denk je dat ‘Blue Family’ ertoe zal bijdragen dat huiselijk geweld meer aandacht zal krijgen en tot meer discussie over de problematiek zal leiden?
Dat hoop ik ten zeerste. Dat was ook de hoofdreden om deze film te maken. We hebben de drie vrouwen in de film heel bewust in het middelpunt gezet om de kijker de ogen te laten openen en te laten zien hoe het is om dagelijks als een gevangene in een woning te moeten leven. Het is een vorm van huiselijk geweld die in veel verschillende gradaties voorkomt. Maar als je als vrouw hard genoeg terugvecht en niet opgeeft, kun je aan die nachtmerrie een eind maken. Vandaar ook dat we in de film de focus hebben gericht op de vrouwen in plaats van de mannen. Want we wilden heel duidelijk overbrengen hoe verschrikkelijk zij worstelen met de situatie waar ze in beland zijn, wat ze niet allemaal doen om daaruit te komen en hoe vreselijk angstig ze zich onder die omstandigheden voelen. Uit pure angst doen ze slaafs alles wat hun opgedragen wordt, hoe walgelijk het ook is. Onze film laat zien wat dit met een mens doen en dat je daar uiteindelijk helemaal kapot aan gaat. Maar ook wat iemand ertoe kan brengen om zoiets onmenselijks te doen.
Hoe komt het volgens jou dat het vrijwel zonder uitzondering steeds mannen zijn die vrouwen mishandelen en je het omgekeerde zelden ziet?
Dat komt, denk ik, omdat mannen de fysieke kracht hebben om vrouwen iets aan te doen. Ik ben van opvatting dat die fysieke mannelijke kracht juist bedoeld is om vrouwen te beschermen.
Hoe werd ‘Blue Family’ op het internationale filmfestival van Cannes ontvangen?
Bijzonder goed! Maar huiselijk geweld is dan ook een internationaal en belangrijk thema. Weliswaar wordt in de film een heel extreme vorm daarvan getoond, maar ook deze vorm komt voor. Denk maar aan bijvoorbeeld de zaak rond de Oostenrijker Josef Fritzl. [Fritzl had zijn dochter Elisabeth sinds haar elfde misbruikt, had haar van 1984, toen ze achttien was, tot haar bevrijding in 2008 in de kelder van zijn huis opgesloten en had zeven kinderen bij haar verwekt, waarvan er één kort na de geboorte overleden was en toen door hem in een oven verbrand was. – TvR.]
Onlangs las ik het boek ‘Don’t Hit Me!’ dat de Australische actrice en schrijfster Vanessa de Largie recentelijk heeft geschreven over huiselijk geweld tegen vrouwen. Dit boek, dat bekroond werd met een Global eBook Award en een nummer 1-bestseller is op Amazon, zou volgens mij voor de makers van ‘Blue Family’ heel interessant zijn om te lezen.
O ja, gegarandeerd!
Nadere informatie
www.miriamholmlund.com
www.bluefamilythemovie.com
www.rrfff.be
Hoe werd ‘Blue Family’ op het internationale filmfestival van Cannes ontvangen?
Bijzonder goed! Maar huiselijk geweld is dan ook een internationaal en belangrijk thema. Weliswaar wordt in de film een heel extreme vorm daarvan getoond, maar ook deze vorm komt voor. Denk maar aan bijvoorbeeld de zaak rond de Oostenrijker Josef Fritzl. [Fritzl had zijn dochter Elisabeth sinds haar elfde misbruikt, had haar van 1984, toen ze achttien was, tot haar bevrijding in 2008 in de kelder van zijn huis opgesloten en had zeven kinderen bij haar verwekt, waarvan er één kort na de geboorte overleden was en toen door hem in een oven verbrand was. – TvR.]
Onlangs las ik het boek ‘Don’t Hit Me!’ dat de Australische actrice en schrijfster Vanessa de Largie recentelijk heeft geschreven over huiselijk geweld tegen vrouwen. Dit boek, dat bekroond werd met een Global eBook Award en een nummer 1-bestseller is op Amazon, zou volgens mij voor de makers van ‘Blue Family’ heel interessant zijn om te lezen.
O ja, gegarandeerd!
Nadere informatie
www.miriamholmlund.com
www.bluefamilythemovie.com
www.rrfff.be
Ton Van Rooij ©